ΣΟΒΑΤΙΣΜΕΝΕΣ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΕΣ..

Πρόσφατα διάβασα ένα εξαιρετικό κείμενο στο wordpress και μου έδωσε αφορμή να σκεφτώ πόσο κακό τελικά κάνει στη ζωή των γυναικών, η βιομηχανία της ομορφιάς. Μας κάνουν πλύση εγκεφάλου ότι η ζωή μας θα μεταμορφωθεί σε παραμυθένια αν βαφόμαστε και γενικά αν κάνουμε δίαιτες, φοράμε φιρμάτα ρούχα, αν κάνουμε πλαστικές για να γίνουμε «ωραίες». Και κάπου εκεί χάνουμε τη μοναδικότητα και τη ταυτότητα μας. Γιατί, ναι καλό είναι να είμαστε καθαρές και περιποιημένες. Να ξέρουμε να καμουφλάρουμε τις ατέλειες μας και να αναδεικνύουμε τα προτερήματα μας, να φοράμε λίγο κοκκινάδι βρε αδελφέ. Αλλά όλα έχουν και τα όρια τους. Κάποιες γυναίκες είναι τόσο υπερβολικές με το μακιγιάζ τους (ανοιγοκλείνουν τα βλέφαρα και φυσάει επτά μποφόρ από τις τεράστιες ψεύτικες βλεφαρίδες) που το μόνο που καταφέρνουν είναι να αλλοιώνουν τη φυσική ομορφιά που μπορεί να έχουν.

Η πρώτη διδάξασα του σοβατίσματος.

Χαζεύω τις παλιές stars στις ελληνικές ταινίες. Ήταν πάντα τόσο όσο. Φορεματάκια θηλυκά, γοβιτσα κομψή, λίγο κρεπάρισμα στο μαλλί, χειλάκι πετροκέρασο με εκείνα τα περλε κραγιόν (η μαμά μου είχε τέτοια) και μια τσαχπίνικη ελιά στο μάγουλο. Πόσο μου αρέσουν. Ήταν περιποιημένες αλλά χωρίς υπερβολές. Ήταν θυληκά χωρίς να είναι σοβατισμένες. Φυσική ομορφιά. Νόρα Βαλσάμη, Ελενα Ναθαναήλ, Χλοη Λιάσκου, Μάρθα Καραγιάννη, Ζωή Λασκαρη, Μαίρη Χρονοπούλου, Βιβέτα Τσιούνη 💋 Λίλη Παπαγιάννη, Μέμα Σταθοπούλου. Νίκη Λινάρδου, Αιμιλία Υψηλάντη, Μαρίνα (κάλη κάλη καλησπέρα) είναι μερικές από αυτές που μου αρέσουν. Και δεν ήταν μόνο οι στάρς. Οι περισότερες γυναίκες εκείνης της εποχής ήταν φυσικές.

Για παράδειγμα, η γιαγιά μου, που θεωρώ ότι ήταν η πιο γοητευτική γυναίκα που έχω γνωρίσει ποτέ μου. Η ομορφιά δεν έχει σχέση με τα καλλυντικά και τα μποτοξ. Έχει να κάνει με την αύρα, τη προσωπικότητα, τα γονίδια. Δεν είχε χρησιμοποιήσει ποτέ της ούτε μια κρέμα. Τα χείλη της δεν τα είχαν αγγίξει κραγιόν. Δεν χρησιμοποιούσε λοσιόν, μάσκες, αρώματα. Έλουζε τα μακρυά ολόμαυρα μαλλιά της με πράσινο σαπούνι. Ήταν λυγερόκορμη κι ας είχε γεννήσει τρια παιδιά. Δεν είχε κάνει δίαιτα ούτε μισή ώρα στη ζωή της. Δεν έκανε γυμναστική. Δούλευε στα χωράφια, ήταν σκληραγωγημένη. Έπλεκε τα μαλλιά της και τα τύλιγε στη κορυφή του κεφαλιού της σαν στέμμα. Από πάνω φορούσε μαύρο τσεμπέρι. Έμοιαζε με Ιταλίδα σταρ. Μαυροφορεμένη τη θυμάμαι απο μικρή. Είχε χάσει το γιο της δεκαοκτώ χρονών παλικάρι. Ήταν μικροτερη κατα 2 χρόνια από ότι είμαι εγώ τώρα όταν τον έχασε!!!!!
Την είχα δει μια φορά γυμνή και έμεινα άλαλη. Είχε απίστευτο σώμα και ας ήταν 67 ετών. Την είχε ερωτευτεί ο χρόνος και δεν την είχε αγγίξει. Σαν να μην είχε γεννήσει σαν να μην είχε ζήσει κακουχίες. Έμοιαζε με ελαφίνα.
Κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να περιποιείσαι το σώμα σου μέχρι εκεί που πρέπει. Να μη το μισείς, να μη το αλλάζεις, να μη το πονάς. Άλλα έχουν προτεραιότητα στη ζωή. Να αγαπάς, να αγαπιέσαι να περιτριγυρίζεσαι από την οικογένεια και τους φίλους που επέλεξες. Να έχεις επαφή με τη φύση. Να τη φροντίζεις κι αυτή να σου δίνει τους καρπούς της. Να τρέφεσαι αγνά. Όχι «βέγκαν» κι άλλες βλακείες που στερούν πολύτιμα συστατικά από τον οργανισμό σου. Μιλάω για τη παραδοσιακή Κρητική κουζίνα. Μόνο ελαιόλαδο καμιά άλλη επιλογή. Τα φρούτα και τα λαχανικά που φυτέψεις εσύ χωρίς φυτοφάρμακα. Κρασί από το αμπέλι σου. Γιαχνιστά, λαδερά, όσπρια. Ρακί. Γλυκά του κουταλιού από τα φρούτα σου. Ζύμη απο τα χέρια σου (με λαδάκι, αλατάκι και λεμόνι) να κάνεις μυζηθρόπιτες απο το τυρί σου. Τα χόρτα σου, τις κολοκύθες σου, τον ντάκο, το παξιμάδι το ζυμωμένο με τα χέρια σου, τις ελιές τις τσακιστές σου. Για αγνή διατροφή του χωριού μιλάω. Τώρα θα μου πείτε ποιος θα ζυμώσει στη πόλη; Ποιος θα βάλει μποστάνι; Ποιος θα φτιάξει τυρί. Δε χρειάζεται να τα κάνει όλα αυτά. Υπάρχουν τα παραδοσιακά προϊόντα στα super market.
Πολλές γυναίκες σήμερα έχασαν τη θηλυκότητα και την αυτοεκτίμηση τους ανάμεσα σε στρώσεις make up και πούδρας.
Θεωρούν ότι όσο πιο πολυ βάφονται τόσο περισσότερο καμουφλάρουν την ανασφάλεια τους. Δεν γίνεται δουλειά έτσι. Θέλει το μερεμέτι από μέσα. Από τα εσώψυχα σου. Θα πάρει κάτι χρόνια αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Καθαρίζεις την χαμηλή αυτοεκτίμηση, πετάς τις φοβίες και τα κόμπλεξ, ξεσκονίζεις τύψεις, δεύτερες σκέψεις, κλάψεις, ενοχές και πατάς κι ένα σφουγγάρισμα με άρωμα αυτοπεποίθησης και δυναμισμού να μοσχοβολήσει ο τόπος. Κι άμα φτιάξεις τα μέσα σου θα φτιάξουν και τα έξω σου. Θα γλυκάνει το πρόσωπο σου, θα καρφωθεί το χαμόγελο μόνιμα, θα έχεις μια ανεξήγητη λάμψη και γοητεία. Βάλε και το κραγιονάκι άμα θες. Το θέμα είναι να σε αγαπάς!!!
Και να μη φοβάσαι να κυκλοφορήσεις άβαφη. Εγώ πέρα απο την εμμονή μου με την ενυδατική,  κυκλοφορώ σχεδόν άβαφη καθημερινά (τσέκαρε το κείμενο μου «Η εμμονή μου με τις κρέμες» να μάθεις από που προέκυψε αυτή η εμμονή). Έχω τα φυσικά μου φρύδια. Τα έβγαζα κάποτε αλλά παίζει να έχω κανένα χρόνο να τα πειράξω και είναι υπέροχα με το φυσικό τους σχήμα. Μόνο σε ειδικές περιπτώσεις βάφομαι και καμία φορά τολμάω και κατακόκκινο κραγιόν. Αλλά έχω ξεπεράσει τα κόμπλεξ μου. Νιώθω καλά όπως είμαι. Δεν εξαρτάται η ευτυχία μου από το μακιγιάζ, τις βλεφαρίδες κτλ. Ναι, αγαπάω τα ρούχα, αλλά μέχρι εκεί. Προτιμώ να φροντίζω τα μέσα μου, τη ψυχή μου το μυαλό μου. Μετά από ότι έχω περάσει μου το οφείλω να με φροντίζω. Η ομορφιά της κάθε γυναίκας πηγάζει από μέσα της. Φροντίστε τον εαυτό σας με αγάπη και μην μασάτε από μόδες και δηθενιές, αυτό λέω εγώ.

Σας φιλώ 💋

ΜÂ℘ìÅ ΦÂΝØΥ℘ÅΚΗ QuéeΝì