40 χρονών και 41 κιλά. Η δασκάλα μου η κυρία Βασιλική καθώς το συζητούσαμε σχολίασε «ένα κιλό για κάθε χρόνο»
Κάποτε θα γελούσα ευτυχισμένη που το όνειρο μου βγήκε αληθινό. Να τρώω και να μη παχαίνω. Πρόσεχε όμως τι εύχεσαι γιατί μπορεί να το πάθεις. Και ίσως να μην είναι όσο τέλειο πίστευες. Δεν μετράω πια θερμίδες. Μεγάλωσα. Δεν κάνω «κόλπα» να γλυτώνω γεύματα και να τους ξεγελώ όλους.
Γιατί τώρα ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΝΩΡΙΜΟ ΠΛΑΣΜΑ ΠΟΥ ΘΥΣΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΥΓΕΊΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΝΟΜΊΖΕΙ ΟΜΟΡΦΙΑ.
Τώρα τρέχω και δε φτάνω. Τώρα έχει μια φωτεινή επιγραφή στο κεντρικότερο σημείο του εγκεφάλου μου που γράφει ΥΓΕΙΑ. Δεν γράφει ΑΔΥΝΑΤΗ. Τώρα κάνω εξετάσεις ξανά και ξανά, ανέχομαι τα μαλώματα γιατρών, φαρμακοποιών, γειτόνων, γνωστών, «να τρως να τρως»
ΑΣΤΟΔΙΑΟΛΟΑΛΗΘΕΙΑ? ΠΩΣ ΔΕ ΜΟΥ ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΝΑ ΦΑΩ!!!!!! Λες και δεν προσπαθώ πάνω από τις δυνάμεις μου να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται. Ναι δείχνουν ενδιαφέρον το ξέρω. Όμως αν δεν είσαι εγώ δεν μπορείς να ξέρεις πόσο παλεύω. Και το κατσάδιασμα λίγο μου χτυπάει στον εγκέφαλο σαν χαλασμένο δόντι (και κάποιες φορές πρέπει να σκέφτεσαι τι λες στον άλλον. Γιατί μου λες μια φορά αδυνάτισες. Αύριο που θα με δεις θα είμαι πάλι αδύνατη. Σε ένα μήνα το ίδιο. Θέλει χρόνο όλο αυτό, ηρέμησε λίγο να ηρεμήσω και εγώ)
Είμαι λοιπόν 41 κιλά. Και τι κέρδισα;;;; Απολύτως τίποτα. Είμαι αδύναμη και κοκαλιάρα. Τώρα πρέπει να παχύνω. Όχι «πρέπει». ΕΠΙΒΆΛΛΕΤΑΙ. Τώρα. Αμέσως. Το επόμενο δευτερόλεπτο. Είναι σαν να με εκδικείται το σώμα μου για όσα το ανάγκασα να περάσει. Τόσα χρόνια με τη μαλάκο την ανορεξία (καριόλαμησεπετυχω) να λιμοκτονώ, να στερούμαι. Πόσα να αντέξει ένα κορμί; Και έφτασα στο σημείο που παρακαλάω να δω τη ζυγαριά να ανεβαίνει.
Τρώω ξανά! Και νιώθω όμορφα που συμπεριλαμβάνω στη διατροφή μου τροφές που είχα χρόνια να φάω. Όπως τα ζυμαρικά. Το πλήρες γιαούρτι. Το ψωμί!!!! Ψωμάκι του Θεού. Το καλύτερο πράγμα του κόσμου είναι να μπορείς να φας. Να τρως χωρίς να φοβάσαι ότι θα παχύνεις ή ότι θα σε πειράξει. Δεν μπορώ να περιγράψω την ευτυχία μου που είμαι ξανά σε θέση να απολαύσω φαγητά που τα θεωρούσα απαγορευμένα.
Είναι τόσο σημαντικό να έχουμε καλή σχέση με το σώμα μας, να γνωρίζουμε τις ανάγκες του και να μη το παιδεύουμε. Έπρεπε να υποφέρω τόσο πολύ για να το μάθω αυτό. Αλλά αυτό το μάθημα δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Για πες μου τώρα να παραλείψω γεύμα. Πρώτη κάθομαι στο τραπέζι, τελευταία σηκώνομαι. Φαγάκι και αγάπη…. Γιατί μαζί με τα ζυμαρικά που άρχισα να τρώω ξανά, επανήλθα στο οικογενειακό τραπέζι με την οικογένεια, δεν τρώω πλέον μόνη μου. Απαραίτητο και βασικό……….
Trash Can Diary 
❤Μαρία μου,
Είμαι κατά των κηρυγμάτων. Έχεις, άλλωστε, ήδη συνειδητοποιήσει ότι υγεία και ομορφιά δεν συμβαδίζουν με τα άκρα, είτε αυτό της απίσχνανσης είτε το άλλο, της παχυσαρκίας.
Αυτό που χρειάζεται να θυμάσαι, είναι ότι σε κάθε περίπτωση, είναι σημαντικό να τρέφεται κανείς σωστά, ώστε ο οργανισμός να προσλαμβάνει όλα τα συστατικά που του είναι απαραίτητα. Ακόμη, λοιπόν, κι όσοι χρειάζεται να πάρουν βάρος, αυτό να το επιδιώκουν και να το επιτυγχάνουν με υγιεινές τροφές και όχι, για παράδειγμα, με junk food.
Να προσέχεις τον εαυτό σου!
Τα φιλιά και την καλημέρα μου!❤
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Καλά το τζανγκ φουντ δεν το αγαπήσα ποτέ… προτιμω τις μπάμιες μου από τη πίτσα… όταν παθαίνεις μαθαίνεις οπότε τώρα είμαι υπο καθοδήγηση όσον αφορά τη διατροφή μου και είμαι πολύ αισιοδοξη… σε ευχαριστώ πολύυυ και σε φιλώωω ❤
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Χρόνια πολλά Μαράκι μου!… δεν ξέρω αν έχεις γενέθλια πάντως πολύ καλά κάνεις και γιορτάζεις το φαγητό… «είμαστε αυτό που τρώμε», λένε και είναι έτσι! 😉
Πρόσεξε μόνο μη και το πάρσιμο κιλών, σου γίνουν εμμονή, στη θέση σου, δεν θα ανέβαινα στη ζυγαριά, το μπλου τζιν είναι το καλύτερο μέτρο και θα συνέχιζα να τρώω ότι μου κάνει κέφι! 😛
ΑΦιλάκια πολύ χαρούμενα και καλή μας όρεξη, γενικά και ειδικά! 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!