Περί συγγραφής…

Ξεκίνησα να γράφω ιστορίες το 2012. Δεν είχα υπολογιστή τότε. Ούτε smartphone. Είχα ένα παλιό Nokia 6125, εκείνο με το πορτάκι. Άρα κάθε λέξη, κάθε πρόταση γραφόταν χειρόγραφα σε εκείνα τα μπλε τετράδια από το σούπερ μάρκετ. Κάθε συγγραφέας όταν γράφει μια ιστορία, είτε είναι μυθοπλασία, έχει να κάνει δηλαδή με φανταστικά πλάσματα, είτε αστυνομική, δραματική, ρομαντική, κωμική, είναι απαραίτητο το να κάνει μια έρευνα για να χτίσει την ιστορία του. Πρέπει να ρίξει δηλαδή τα μπετά πριν από όλα και μετά να κάνει τα υπόλοιπα.
Έρευνα για να πάρεις τις πληροφορίες εκείνες που θα δώσουν στην ιστορία σου μια αληθοφανή προσέγγιση.
Για παράδειγμα, θυμάμαι τότε, το 2012 που έγραφα την Βεατρίκη, τη πρώτη μου ιστορία, και δεν είχα υπολογιστή, σημείωνα τις απορίες μου και όταν πήγαινα επίσκεψη στο σπίτι του γαμπρού μου και της αδελφής μου έκανα κατάληψη στον υπολογιστή τους ώστε να ερευνήσω με την ησυχία μου και να συλλέξω όλες εκείνες τις πληροφορίες που χρειαζόμουν για να δομήσω την ιστορία μου. Για παράδειγμα, είχα βάλει την ηρωίδα μου τη Βεατρίκη να ταξιδέψει με τον αγαπημένο της από την Καλιφόρνια κάπου, στο Λονδίνο περίοδο Χριστουγέννων. Έπρεπε λοιπόν να ερευνήσω από ποιο αεροδρόμιο θα απογειωνόταν δυο κάτοικοι της συγκεκριμένης περιοχής σε συγκεκριμένη ημερομηνία και σε ποιο αεροδρόμιο θα προσγειωνόταν. Θυμάμαι ώρες ατελείωτες να προσπαθώ να βγάλω άκρη με τα δρομολόγια. Αλλά το διασκέδασα. Η έρευνα βοηθάει τον συγγραφέα να φτιάξει πραγματικούς ήρωες ακόμα κι αν πρόκειται για μυθικά πλάσματα, και τον αναγνώστη να ταυτιστεί μαζί τους. Όταν απέκτησα το πρώτο μου smartphone το 2013 και είχα πρόσβαση στο ίντερνετ, ναι μεν συνέχισα να γράφω στο χέρι αλλά η έρευνα πλέον γινόταν πιο εύκολα. Δεν χρειαζόταν να περιμένω να βρεθώ μόνη με τον υπολογιστή του γαμπρού μου, είχα 24ωρη πρόσβαση στο παγκόσμιο ιστό. Το 2015 που απέκτησα το λαπτοπ μου σαφώς τελείωσαν τα βάσανα μου και στο κομμάτι γράψιμο στο χέρι.
Σε μια άλλη μου ιστορία τη ROSE M. θυμάμαι έκανα έρευνα πόσο αμείβεται μια δασκάλα δημοτικού σε μια συγκεκριμένη κωμόπολη στην Αμερική. Έπρεπε να κατανοήσω πρώτα το εκπαιδευτικό σύστημα της Αμερικής (κοπελιά το χόντρυνες), να διαβάσω για τα κολέγια τους κτλ κτλ.. Κουραστικό αλλά διασκεδαστικό. Η έρευνα είναι ένα από τα πιο διασκεδαστικά πράγματα στη συγγραφή. Μαθαίνεις πράγματα που διαφορετικά δεν θα έμπαινες καν στη διαδικασία να μάθεις ποτέ. Για παράδειγμα αυτή τη στιγμή που γράφω το φινάλε της αγαπημένης λατρεμένης μου ΕΡΕΥΝΉΤΡΙΑΣ Α. έπρεπε να ερευνήσω το πως δουλεύει ο μηχανισμός στις χειροπέδες!!! Διασκεδαστικό αν μη τι άλλο!!! Έχω άπειρα παραδείγματα παράξενων ερευνών που έχω κάνει στα τόσα χρόνια που γράφω και χρειάζομαι χρόνο και χώρο για να τα γράψω όλα. Αλλά νομίζω πιάσατε το γενικό νόημα για το πόσο ζωτικής σημασίας είναι η έρευνα. Έχω γράψει δεκαπέντε ιστορίες μέχρι σήμερα!! Συμπεριλαμβανομένων και των μίνι παραμυθιών (ναι έχω γράψει και από δαύτα). Ακολουθεί η λίστα με τις ιστορίες μου (έχω σβήσει κάποια ονόματα στις ιστορίες που σκοπεύω κάποια στιγμή να εκδώσω). Δίπλα στη κάθε ιστορία αναφέρω το αν είναι ολοκληρωμένη, ή συνεχίζω να τη γράφω ακόμα. Το παραμυθάκι του Χαράλαμπου να αναφέρω είναι δημιούργημα του ανιψιού μου. Πάνω στο παιχνίδι κάποτε είχε ξεκινήσει να λέει μια ιστορία. Είχα εντυπωσιαστεί από τις λεπτομέρειες που ανέφερε, τη δομή, καθώς είχε αρχή μέση και τέλος, και τι τέλος μάλιστα!! Με ηθικό δίδαγμα!! Αμέσως είχα πιάσει και την είχα καταγράψει φοβούμενη μήπως τη ξεχάσω.

Ερευνώντας και γράφοντας νιώθω αληθινή ευτυχία, γεμίζουν τα μέσα μου, ψηλώνω, γίνομαι αέρας και ταξιδεύω στη στρατόσφαιρα. Με γεμίζει απόλυτα, με ξαλαφρώνει, με ταξιδεύει, με κάνει να νιώθω καλά!!! Γα μη με να καλά. Με όλη τη σημασία της λέξης. Πέρα από το ότι η συγγραφή είναι το μεγαλύτερο όνειρο της ζωής μου που με τροφοδοτεί απύθμενη δύναμη, αν δεν υπήρχε σαν πράξη, σαν ασχολία στη καθημερινότητα μου δεν θα ήμουν καθόλου καλά. Θα τα είχα παίξει. Τόσο απλά. Αυτό και το πλέξιμο.
Γράψιμο, διάβασμα, πλέξιμο. Η σωτηρία μου.
Ένα άλλο πράγμα που λατρεύω στη συγγραφή είναι το να μη ξέρεις από που ξεκινάς εσύ και που τελειώνει ο ήρωας σου. Πάντα βάζω δικά μου στοιχεία (εμφάνισης, χαρακτήρα, συμπεριφοράς, συνηθειών, εμπειριών κτλ) στους ήρωες μου και πολλές φορές παίρνω τα βουνά (ανεβαίνω στη Σκαπεταρά και ξανίγω τα χαράκια, Κρητικά άνευ μετάφρασης) και «παίζω» στο μυαλό μου κάποια σκηνή πριν τη γράψω. Βλέπω έτσι αν είναι αληθοφανή και αν στέκει. Επίσης μ’αρέσει να τους βάζω τις δικές μου διατροφικές συνήθειες. Καταρχάς είναι ένας τρόπος να ξορκίσω τη κατάρα της ανορεξίας καθώς κανένας ανορεξικός δεν αντέχει να μιλάει για φαγητό. Για παράδειγμα η Σκαιλαρ στην ΑΛΥΔΟΔΕΜΕΝΗ ΨΥΧΗ πάσχει από ανορεξία όπως και γω αλλά όταν τα πράγματα καταλήγουν στη σφαγή του Φέλιξ και την οδηγούν στο να διαλέξει τη ζωή της τιμωρού, τρέφεται πλέον κανονικά. Σπαταλάω αρκετές σειρές να περιγράφω τι τρώει για πρωινό κτλ και πιστέψτε με νιώθω καλά. Εγώ που σαν πολύπαθο ανορεξικό πλάσμα ήθελα να εξαφανιστούν όλα τα φαγητά και δεν άντεχα να ακούω άνθρωπο να μασουλάει. Και τώρα γράφω τι έφαγε για πρωινό και είναι απολύτως φυσιολογικό γιατί οι άνθρωποι ακόμα και οι αμαζόνες τιμωροί πρέπει να φάνε.
Σε μια άλλη ιστορία τις «Αναμνήσεις μιας τάδε» περιγράφω το πως τρώει τη φρυγανιά. Αλειμενη με μαρμελάδα και βουτηγμένη σε κρύο γάλα είναι κάτι που ανακάλυψα τώρα το καλοκαίρι και τρώω καθημερινά. Επίσης τα παγωμένα μακαρόνια είναι η αδυναμία μου. Μόλις τα μαγειρέψεις με ελαιόλαδο, τα σουρώνεις τα ανακατεύεις με γιαουρτάκι και για λίγο στο ψυγείο να κρυώσουν. Κι αυτό τελευταία το ανακάλυψα καθώς δεν έτρωγα ζυμαρικά από το 2009..Σπαταλάω τόση φαιά ουσία σε περιγραφές φαγητού γιατί επιτέλους έχω ισορροπήσει. Και δεν με τρομάζει το να παχύνω. Ίσα ίσα αυτό είναι το ζητούμενο. Όταν είσαι 35 κιλά και 40 ετών, η ζωή είναι κάπως δύσκολη. Και όταν φτάνεις στο σημείο να μην μπορείς να πάρεις αγκαλιά το μικρό μωράκι της αδελφής σου τον Γιαννάκο μας, τότε ξυπνάς και λες ανορεξία αμε γαμήσου.
Αυτά περί φαγητού.
Άλλο που λατρεύω στη συγγραφή είναι πως ενώ γράφω πολλές ιστορίες συγχρόνως, δεν μπερδεύομαι ποτέ και πάντα μου έρχονται οι ιδέες για τη κάθε μια ιστορία από εκεί που την έχω αφήσει!!! Ακόμα κι αν πάθω writers block (ο τρόπος του εγκεφάλου σου να σου πει ότι το παρακανες μανδάμ, χρειάζομαι ξεκούραση) όταν θα επανέλθω, θα συνεχίσω από εκεί που το είχα αφήσει. Και το καλύτερο, πολλές φορές βλέπω στον ύπνο μου κάποια σκηνή και ξυπνάω μες στη νύχτα τη καταγράφω στο κινητό (πάντα δίπλα μου το κινητό) και μετά κοιμάμαι ξανά. Επίσης λατρεύω να χρησιμοποιώ χαρακτηριστικά ανθρώπων που γνωρίζω, το υλικό είναι ανεξάντλητο, μπορώ να χρησιμοποιήσω χαρακτηριστικά δυο ή και τριών ανθρώπων για να φτιάξω τον ήρωα μου.
Επίσης μου δίνεται η ευκαιρία να γράψω για οδυνηρές αναμνήσεις και με αυτό το τρόπο να τις μαλακώσω λίγο, να τις δω από απόσταση σαν να συνέβησαν σε κάποιον άλλον με αποτέλεσμα να νιώσω ξαλαφρωμένη. Ο Ερνέστ Χέμινγουεϊ είχε πει «γράψε για ότι σε πονάει μέχρι να μη πονάει πια». Μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο να παραδεχτώ ότι ήμουν μια από εκείνες τις γυναίκες που τις κατηγορούν ως άβουλες ή άξιες της μοίρας τους καθώς επιτρέπουν σε έναν άντρα να τις κακοποιεί και δεν περνάει ούτε σαν κόκκος άμμου από το ανύπαρκτο μυαλό τους ότι η γυναίκα αυτή είναι αλυσοδεμένη από τον φόβο πρώτον και ίσως από κάποια άλλα πράγματα που δεν μπορώ να αναλύσω αυτή τη στιγμή για αυτό και υπομένει αυτή την εξευτελιστική συμπεριφορά. Πονούσα και μόνο που το σκεφτόμουν. Κόλαση να παραδεχτείς ότι ο άντρας που λάτρευες περισσότερο κι από τη ζωή σου, σε κακοποιούσε. Αυτό πως το παραδέχεσαι στον εαυτό σου; Είναι μια χοντρή κακάσχημη αλήθεια πιο άσχημη κι από κομποστοποιημενα σκατά. Το να φτιάξω μια ιστορία την αλυσοδεμένη ψυχή και να βάλω την ηρωίδα μου τη Σκαιλαρ να τραβήξει κάποια πράγματα που τράβηξα εγώ μου έδωσε την αφορμή να μιλήσω για αυτά να τα βγάλω από μέσα μου και να τα νιώσω ξένα πια. Ότι δεν υπάρχουν πλέον να με στοιχειώνουν. Και όχι μόνο σε αυτή τη περίπτωση. Πολλές φορές χρησιμοποίησα εμπειρίες μου σε αρκετές ιστοριες μου, τις μοίρασα και ελευθερώθηκα. Νιώθω ότι δεν συνέβησαν επειδή μου άξιζαν ή επειδή είμαι κακό άτομο ή ανάξιο, ή επειδή είμαι μαζόχα και τα δέχομαι άρα καλά να πάθω. Συνέβησαν γιατί υπάρχουν κακοί άνθρωποι που κάνουν κακά πράγματα για λόγους που δεν έχουν καμία σχέση με σένα (αυτό πάλεψα πολύ μέχρι να το κατανοήσω) και δυστυχώς καμιά φορά διασταυρώνουν το μονοπάτι τους μαζί σου.
Αυτό που ξεχνούν όλοι να πουν για τις γυναίκες αυτές είναι το πόσο ανθεκτικές είναι και πόσο ηρωίδες.
Το να είσαι συγγραφέας είναι μια διέξοδος από τη πεζή πραγματικότητα και πιστέψτε με εδώ που ζω χρειάζομαι αυτή τη διέξοδο. Είναι αναθεματισμένα καλό ρε γαμώτο. Ότι και να σου συμβεί μπορείς να το χρησιμοποιήσεις στις ιστορίες σου. Για παράδειγμα προχθές πήγαινα με τα πόδια στις ελιές. Οι γονείς μου είχαν πάει από το πρωί και κάποια στιγμή κατέβηκα και εγώ λίγο έξω από το χωριό να τους βρω στο λιόφυτο. Καθώς λοιπόν περπατούσα πετάγεται από ένα στενό μια μαυροφορεμένη γραία (εδώ τις λέμε γρετζόλες) με τσεμπέρι, γαμψή μύτη, όλο το πακετάκι. Άρχισε να παραμιλάει δεν άκουγα ακριβώς τι έλεγε καθώς ήμουν κάμποσα μέτρα μακρυά της. Κάνω να πισωγυρίσω να πάω από ένα διαφορετικό δρόμο να μη φτάσω εκεί που ήταν εκείνη και βλέπω μια κοπελιά να έχει κολλήσει στο τοίχο και παρακολουθούσε όλη τη σκηνή. Και συγχρόνως κοιτάω ψηλά και βλέπω απέναντι στη τζαμαρία μια άλλης γρετζόλας να κοιτάει με αμείωτο ενδιαφέρον. Λέω μπρος γριές και πίσω κουτσομπόλα, που να πάω η γυναίκα;;; Αποφάσισα να συνεχίσω το δρόμο μου, δεν ήμουν εγώ εκείνη που έπρεπε να ντρέπομαι, άλλες κάνουν παρκούρ και παρακολουθούν τι κάνει η κάθε μια. Και καλά από τις παλιόγριες περιμένεις τέτοια αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά καθώς μεγάλωσαν σε διαφορετικά καθεστώτα και πλέον είναι πολύ αργά να αλλάξουν. Η άλλη 39 χρονών νέα γυναίκα που με παρακολουθούσε αντί να βρει κανένα μανάρι να πνίξει κανένα κουνελάκι υιοθετεί τέτοιες συνήθειες τραγικές;;;;;;;;;
Εξαιρετικό τραγελαφικό περιστατικό, και ένα κλασικό δείγμα σύγχρονης ζωής σε χωριά της ελληνικής επαρχίας. Αντί να μιζεριάζω με τόσο κουλούς ανθρώπους τριγύρω μου χρησιμοποιώ τέτοια περιστατικά για να σκιαγραφήσω περισσότερο τις ιστορίες μου που έχουν σχέση με επαρχία όπως στην ΕΡΕΥΝΗΤΡΙΑ (μη ξεχνάμε πως την εμπνεύστηκα μετά το περιστατικό με τον βοσκό βλέπε το κείμενο εδώ) και στη πιο πρόσφατη ιστορία μου που μόλις ξεκίνησα να γράφω. Όπως γράφει ο STEPHEN KING στο salems lot
«Σε όλες τις μικρές πόλεις, το σκάνδαλο σιγοβράζει πάντα στο πίσω μάτι, σαν τη φασολάδα της θείας σου της Σίντι»
Και μια που έπιασα το κομμάτι Stephen king να πω ότι έχω επηρεαστεί βαθιά από τότε που ξεκίνησα να διαβάζω τα βιβλία του. Κάθε ιστορία είναι ευκαιρία για μάθημα και τη μελετάω ζεστά. πάντα ήμουν μελετηρό παιδί κι ας απειλούσε η μαμά να μου σκίσει τα χαρτιά μου (τετράδια, βιβλία). Κάθε που ξεκινάω να διαβάζω τη κάθε του ιστορία κρατάω σημειώσεις στο κινητό μου. Προτάσεις, λέξεις, περιγραφές, παρομοιώσεις οτιδήποτε μου κεντρίζει το ενδιαφέρον.
Μέχρι στιγμής έχω διαβάσει τα εξής βιβλία του:
-Μακρυά Πορεία
-Κοιμισμένες ομορφιές
-Καρυ
-Λάμψη
-Σαλεμς Λοτ

-Μιζερι
-Νεκρωταφείο ζώων
-Ροουζ Μαντερ
-Κούτζο
-Δρ Ύπνος
-‘Οργή
-Η αφιέρωση
-Αστυνομία της βιβλιοθήκης
-Το σκυλί της πολαροιντ
-Περί συγγραφής
-Το πρόσωπο του φόβου
-Έργα οδοποιίας
-Ιστορίες του Λυκόφωτος
-Κρυφό παράθυρο, μυστικός κήπος
-Το παιχνίδι του Τζέραλντ
-ο κύριος Μερσέντες
Φυσικά έχω επηρεαστεί και από άλλους συγγραφείς όπως ο Λοβκραφτ, ο Ποε, ο Παπαδιαμάντης (η Φόνισσα), ο Χρηστομάνος (Κερένια κούκλα) που βάζει τα γυαλιά σε οποιονδήποτε wannabe συγγραφέα γοτθικού μυθιστορήματος , Αγκάθα Κρίστι κτλ και βιβλία με ήρωες όπως ο Σέρλοκ Χολμς είναι πρώτης τάξεως «φροντιστήρια» για συγγραφείς και απολαμβάνω τη κάθε τους λέξη.
Δεν έχω επίλογο για το συγκεκριμένο κείμενο ήθελα απλά να μιλήσω λίγο για το σκοπό μου σε αυτή τη ζωή. Και να πω ότι δεν έχει σημασία αν θα πετύχω ή όχι το στόχο μου που είναι να εκδόσω τις ιστορίες μου, το σημαντικό είναι να μη σταματήσω το γράψιμο.
Γιατί από μόνο του είναι ένα γοητευτικό εντυπωσιακό μαγευτικό θεραπευτικό ταξίδι…