Σήμερα ήταν το πρώτο μου ρεπό και αποφάσισα να κατέβω στο Ηράκλειο για να ψωνίσω, ήθελα επειγόντως σίδερο και μερικά καλοκαιρινά ρούχα. Επίσης έπρεπε να τακτοποιήσω κάποιες υποθέσεις με τη τράπεζα. Ξύπνησα από τις 6:30 (ασχολιαστο) και πήρα το λεωφορείο των 9:30 για Ηράκλειο. Mind you, δε μένω πια στο Δαιμονοσατανοτρελοχωρι, έχω μετακομίσει παραθαλάσσια όπου και εργάζομαι. Από τα βουνά και τη κοπριά στην αλμύρα της θάλασσας. Η ζέστη ήταν πάλι ένα θέμα (προτιμώ το κρύο τελικά, η ζέστη μου κόβει τη θέληση για ζωή) αλλά δεν πτοήθηκα. Πέρα από τα ψώνια που απεγνωσμένα χρειαζομουν (όσοι έχουν μετακομίσει σε ένα σκέτο σπίτι χωρίς τα απαραίτητα, μπορούν να με νιώσουν), ήθελα να γνωρίσω και τη περιοχή, να μάθω τις στάσεις και τα δρομολόγια και να βάλω σημάδι μαγαζιά που χρειάζομαι (φαρμακεία, βιβλιοπωλεία, ρουχαδικα, sex shop κτλ). Δυστυχώς όταν έφτασα Ηράκλειο (η απόσταση είναι περίπου 50 λεπτά αλλά δεν το καταλαβαίνεις) διαπίστωσα ότι δεν υπήρχαν αστικά λεωφορεία και γενικά στους δρόμους επικρατούσε ένα κομφουζιο από τις ορδές των τουριστών (της πουτανας γίνεται στη Κρήτη από τουρισμό, μέλι έχουνε ρε παιδιά;) εξαιτίας μιας τελετής για την Ολυμπιακή Φλόγα. Η μπάντα παιανιζε των εθνικό ύμνο και τα τοιαύτα και γενικά υπήρχε πολύ εορταστικό κλίμα. Δυστυχώς δεν ψώνισα τίποτα γιατί χωρίς λεωφορείο δεν υπάρχει τρόπος να παω στα μαγαζιά που ήθελα. Βρήκα την ευκαιρία όμως και πήγα στο Body Shop και ζήτησα δειγματακια για το αγαπημένο άρωμα της νιότης μου, White Musk 🤍.. Θυμάμαι ότι το είχε η φίλη μου η Αγγέλα και οπότε με ψεκαζε μύριζα αυτό το θεϊκό άρωμα ακόμα και μετά που έκανα μπάνιο. Μια φορά μου είχε ρίξει λίγο σε ένα μπλουζάκι το οποίο μύριζε για καιρό ακόμα και όταν το επλυνα. Λένε ότι το άρωμα τώρα που το έχουν κάνει βιγκαν (ούτε ξέρω τι σημαίνει) έχει χάσει την ένταση του και δε μυρίζει καθόλου. Η αλήθεια είναι ότι δεν μύριζε τόσο έντονα όπως το θυμομουν αλλά και πάλι ήταν αρκετό να με ταξιδέψει σε άλλες εποχές. Τότε που τίποτα δεν είχε συμβει τίποτα. Θα το αγοράσω όπως και να έχει με τη πρώτη ευκαιρία. Γενικά περιπλανήθηκα στο κέντρο του Ηρακλείου, που πάντα το θεωρούσα ΔΙΚΟ ΜΟΥ και ΣΠΊΤΙ ΜΟΥ. Στο κάτω κάτω αυθεντική μινωιτισσα είμαι, αν δεν είναι δικό μου τότε ποιού είναι; Πάντα ένιωθα έκπτωτη διωγμένη άδικα από τα μερη μου. Το Ηράκλειο ήταν η πόλη μου εκεί γεννήθηκα, το σπίτι μου, η προγιαγιά μου η Ευθυμία με τις εσπαντριγιες, που τη πήρε ο Κοτσιφάλης και την έφερε στο σατανοχωρι και τι σύμπτωση, ο παππούς μου ο Μανώλης που ήταν και εκείνος Ηράκλειο και η Νικουλα τον πήρε στο κωριό. Και είχα πάντα αυτό το παράπονο γιατί να φύγω από το σπίτι μου; Και όταν κατέβαινα Ηράκλειο ήθελα να ούρλιαξω ΕΊΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥΥΥΥΥΥ… Mine my own my precious…. Τεσπά, αγνοήστε το λογιδριό, είμαι σίγουρη πως ούτε καταλάβατε τι εννοώ.Το θέμα μας είναι η ασχήμια του Ηρακλείου. Αλήθεια μεγαλύτερος λάτρης αυτής της πόλης από μένα δεν υπάρχει. Η ιστορία του, τα μνημεία του, η θέα του, οτιδήποτε αφορά αυτή τη πόλη τα έχω εκθειάσει, λατρέψει και δοξάσει. Αλλά σήμερα ένα σοκ το έπαθα. Καλέ τι βαβούρα, τι βρωμιά, τι ασχήμια είναι αυτή; Τόσα χρόνια λείπω και μου το κάνατε μπουρδέλο. Αλήθεια έπαθα πλάκα. Ήξερα ότι είχαν κάνει τη πλατεία Ελευθερίας και τη πλατεία Κορνάρου σκατα, με τα μάρμαρα του νεκροταφείου αλλά τώρα είναι ακόμα χειρότερα. Πες μου ποιος σπουδαγμένοι άνθρωπος σχεδίασε μέσα σε μια πόλη μάρμαρα λευκά να αντανακλούν τον ήλιο (στη Κρήτη είμαστε σαν Αφρική ο ήλιος μας χτυπάει αλύπητα) χωρίς ίχνος πράσινου και λουλουδιών (τόσα όμορφα και σπάνια είδη φυτών έχουμε στη Κρήτη), χωρίς μια φιλική κόγχη να ξαποστάσει ένας ηλικιωμένος το κουρασμένο του κορμί. Πες μου εσύ αν ένας γέρος αισθανθεί περίεργα που είναι η δροσιά να καθίσει να ξαποστάσει; Τόση ασχήμια, τόση περιττή βλακεία που να χωρέσει; Και παντού γκράφιτι (όχι από αυτά τα ωραία τα δημιουργήματα σαν ζωγραφιές). Παντού ηλίθια συνθήματα μίσους, παντού αφίσες μισοσκισμενες. Έχουν μαγαρισει τον κόσμο. Και πεζοδρόμησεις σε σημεία που δεν θα έπρεπε, με ολισθηρές πλάκες. Σιχαθηκα να περπατάω και να σκαλωνουν τα Adidas μου. Και ερημωμένα μαγαζιά έτσι σαν στοιχειωμένα. Σαν φαντάσματα. Καλά η κρίση πήγε και ήρθε εκατό φορές. Τόσα χρόνια δεν υπήρξε αλλαγή; Έπαθα σοκ. Που ήταν το επαρχειωτικο Ηράκλειο με τα παρτέρια τα λουλούδια, τις καρέκλες οξω, τα μαγαζιά με τα ευφάνταστα ονόματα που δεν έπεφτε καρφίτσα πουθενά. Που είναι οι παρέες των παιδιών που άκουγες τα γέλια τους και γαληνευε η ψυχή σου, που είναι το Ηράκλειο μου; Απογοητεύτηκα εντελώς, ίσως δεν είμαι πια η ίδια πως περιμένω να είναι ίδιο το Ηράκλειο; Πήρα το λεωφορείο της επιστροφής χωρίς ψώνια χωρίς ελπίδα χωρίς πατρίδα (Drama Queen) αλλά ευτυχώς πάντα υπάρχουν άνθρωποι που σε κάνουν να χαμογελάς, όπως το ζευγάρι στο σούπερ μάρκετ στη καινούργια μου γειτονιά που όποτε πηγαίνω εκεί μου κάνουν δωράκια μπισκότα, κρουασάν. Και η συνάδελφος μου Αλεξάνδρα που μου έφερε χυμό πορτοκάλι 🍊.
Trash Can Diary 