ΑΜΑΝΤΑ

Κοιτάζω τις ειδήσεις μουδιασμένη. Ένα δεκατετράχρονο αγόρι αυτοκτόνησε γιατί δεχόταν εκφοβισμό στο σχολείο. Άφησε πίσω του ένα σημείωμα όπου εξηγούσε τους λόγους που έδωσε τέλος στη ζωή του. Μάλιστα ανέφερε και τα ονόματα των παιδιών που τον ενοχλούσαν! Δεν θα αναφερθώ καν στο γεγονός ότι μετά από τόσο θλιβερά περιστατικά γονείς συνεχίζουν και μεγαλώνουν νταήδες.

Η σχέση εμπιστοσύνης όπου το παιδάκι θα μιλήσει με τους γονείς του για ότι το απασχολεί πρέπει να ξεκινήσει από πολύ νωρίς. Μόλις καταφέρει να αρθρώσει τις πρώτες του λεξούλες για παράδειγμα. Όλοι έχουμε υπάρξει έφηβοι και σίγουρα θυμόμαστε πως βλέπαμε τους γονείς μας. Ήταν πάντα απέναντι γιατί ήταν οι «μεγάλοι» άρα βρισκόταν σε αντίπαλο στρατόπεδο. Δύσκολα ένας έφηβος θα μεταφέρει το δράμα που ζει στους γονείς του. Ίσως βρει διέξοδο στο διαδίκτυο (έχω πέσει πολλές φορές πάνω σε υπαρξιακά εφήβων στο Tumblr ή και αλλού). Ο έφηβος προτιμά να μιλήσει με συνομηλίκους του ή να μη μιλήσει καθόλου. Ξέρουμε πως είναι να είσαι έφηβος. Ας μπούμε στη θέση τους και ας τους καταλάβουμε.

Ας μη βασίζεται σχέση γονέα -παιδιού στο φόβο. Διάλογος και ψυχραιμία νομίζω είναι ότι πρέπει. Δεν είμαι μητέρα, είμαι όμως θεία και δεν θα ήθελα να με βλέπουν ως «μεγάλη» και «αντίπαλο στρατόπεδο» τα ανίψια μου. Θα ήθελα να με βλέπουν ως η σούπερ δυνατή θεία Χάτσον που θα μας βοηθήσει ότι και να συμβεί (απλά σπαράζει η καρδιά μου όσο γράφω αυτές τις γραμμές)

Κι εγώ έχω πέσει θύμα εκφοβισμού στα μαθητικά μου χρόνια! Εννοείται δεν έλεγα τίποτα στους γονείς μου γιατί φοβόμουν μη με μαλώσουν. Αν γνώριζα όσα γνωρίζω τότε θα τους το είχα πει αμέσως. Δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι τους ανθρώπους που σε έφεραν στη ζωή.

Με την είδηση της αυτοκτονίας του μαθητή, θυμήθηκα τους δικούς μου νταήδες και νομίζω ήρθε η ώρα να πω τα πράγματα με το όνομα τους.

Έχω δυο περιστατικά, μια συμμαθήτρια και μια φίλη φίδι όπου ήταν τόσο κακές μαθήτριες, ώστε  με ανάγκαζαν να τις βοηθάω στα μαθήματα τους. Το ευχαριστώ τους ήταν να με κοροϊδεύουν.

Η Βαγγελιώ ήταν αυτό που λέμε «μπούρμπαδος», συγνώμη θα διαβάσετε πολλές Κρητικές λέξεις. Μπούρμπαδος είναι το στουρνάρι. Δεν σκάμπαζε από Αγγλικά και επειδή εγώ τότε είχα αρχίσει φροντιστήριο ενώ εκείνη όχι, μόλις το σχολικό λεωφορείο μας επέστρεφε στο χωριό μας, ανέβαινε μαζί μου στο σπίτι μου περίμενε απέξω στο πάρκο να βγω να τη βοηθήσω με τα Αγγλικά! Δεν με άφηνε ούτε να φάω. Δεν έλεγε ποτέ ευχαριστώ και σαν αντάλλαγμα έμαθα ότι με κουτσομπόλευε σε άλλες βλαμμένες (από το χωριό δεν τις ξέρεις).

Να σημειώσω ότι στο δημοτικό ήταν η «βοηθός» των δυο μεγαλύτερων κοριτσιών (Τούλα & Φρόσω) που την έβαζαν να κάνει παρέα μαζί μου και να με κατασκοπεύει για να τους δίνει πλήρη αναφορά. Την είχα πιάσει μάλιστα να ψαχουλεύει τη τσάντα μου σε ένα διάλειμμα και όταν της ζήτησα το λόγο μου έδωσε ένα δυνατό χαστούκι.

Αργότερα στο γυμνάσιο με χρησιμοποιούσε για να πάρει καλούς βαθμούς στα Αγγλικά. Μετά με συκοφαντούσε σε άλλα παιδιά και μάλιστα τους έλεγε ότι είμαι κόρη του τάδε (αποκαλούσε τον μπαμπά μου με μια πολύ άσχημη λέξη) και δεν πρέπει να με κάνουν παρέα. Τη ξεφορτώθηκα όταν τελείωσε το γυμνάσιο καθότι μεγαλύτερη μου και σταμάτησε για να πηγαίνει στα πρόβατα. Σήμερα μένει στο διπλανό χωριό είναι παντρεμένη με παιδιά που είναι πιστό αντίγραφο της. Μια φορά με είχε δει τυχαία στο σούπερ μάρκετ και έμεινε άναυδη. «Πόσο άλλαξες βρε Μαρία και τι αδύνατη που είσαι τι όμορφη σχεδόν δε σε αναγνώρισα» Ήθελα να της πω εσύ πάλι δεν άλλαξες καθόλου! Μπούρμπαδος ήσουν και θα μείνεις για πάντα. Αν αυτό δεν είναι εκδίκηση τότε τι είναι.

 

Η τιμωρία τους καθενός είναι ο εαυτός του.

 
Πάμε σε άλλον νταή τώρα. Οι δυο αδελφές (το θρίλερ του χωριού) Τούλα/ Φρόσω. Κακομαθημένα όργια όπου πραγματικά είχαν γίνει ο εφιάλτης μου. Παχουλές και άσχημες με περίεργο οικογενειακό backround, ας μην αναφερθώ καλύτερα, επειδή ήταν οι μεγαλύτερες της γειτονιάς υποχρέωναν εμάς τις μικρότερες να κάνουμε σκανδαλιές. Αλλιώς αν δεν υπακούγαμε μας τιμωρούσαν με αποβολή από τη κλίκα.

Πραγματικά αν γνώριζα όσα γνωρίζω σήμερα θα τις έστελνα στον διάολο αντί να τις αφήνω να αλυσοδένουν τη μικρούλα μου ψυχή με φόβο.

Μας έβαζαν να κάνουμε διάφορες αταξίες παρά τη θέληση μας. Επίσης με αποκαλούσαν χοντρή ενώ μετά βίας ζύγιζα 45 κιλά ενώ εκείνες ήταν οι υπέρβαρες. Θυμάμαι μάλιστα τη Τούλα να προσπαθεί να μετρήσει τη μέση της με τα δάχτυλα της να ζουμπάει τα ξίγκια της και να λέει «δες έχω μέση δαχτυλίδι»

  Αυτές λοιπόν ήταν ο εφιάλτης μου. Ευτυχώς αρκετά χρόνια μεγαλύτερες έφυγαν κάποια στιγμή από το χωριό. Η μία κάνει τον ένα γάμο μετά τον άλλο καθότι είχε πιαστεί με ιερέα να απατάει το στεφάνι της. Όχι θρήσκα δε μπορείς να πεις. Η άλλη το παίζει καθωσπρέπει κιουρία.

Συμπτωματικά χθες έβλεπα ένα ντοκιμαντέρ για την αυτοκτονία της Amanda Todd ενός δεκαπεντάχρονου κοριτσιού από τον Καναδά όπου αυτοκτόνησε το 2012 επειδή δεχόταν εκφοβισμό, εκβιασμό και ψυχολογική βία. Επειδή σε μικρότερη ηλικία είχε κάνει το λάθος να σηκώσει τη μπλούζα της μπροστά στη web cam. Από τότε ο συγκεκριμένος τύπος τη κυνηγούσε χρόνια λέγοντας της πως αν δεν του στείλει γυμνές φωτογραφίες της θα στείλει σε όλους τους φίλους της το στιγμιότυπο με το σήκωμα της μπλούζας. Τη καταδίωκε χρόνια είχε αλλάξει και σχολείο εκείνος όμως πάντα την έβρισκε. Είχε διαφορετικά προφίλ και δεν ήταν η μόνη που παρενοχλούσε. Το κορίτσι έκανε ένα βίντεο όπου διηγήθηκε την ιστορία της μέσα από κάρτες. Λίγο αργότερα αυτοκτόνησε.  Πραγματικά αφιερώστε λίγα λεπτά να το δείτε και να διαβάσετε στη Wikipedia την ιστορία της. Αναφέρει τα πάντα αναλυτικά και φυσικά τι έγινε με τον τύπο που την εκβίαζε.

Βρήκα επίσης ένα συγκινητικό animation βασισμένο στην αληθινή ιστορία της Amanda

Το 2013 όταν έφτιαξα Facebook για πρώτη φορά με προσέγγισε ένας νεαρός αρκετά εμφανίσιμος Δαιλάκης λεγόταν, όπου στην αρχή με φλέρταρε και στη πορεία έγινε πιο επιθετικός απαιτώντας να του στείλω γυμνές φωτογραφίες μου!! Όταν αρνήθηκα με απείλησε ότι είναι χάκερ και θα μου χακαρει τον υπολογιστή. Του είπα ότι δεν είχα υπολογιστή (το 2015 τον πήρα) έτσι άλλαξε τροπάριο και είπε ότι θα μου χακαρει το facebook και θα μου κλέψει τα πάντα (τα ποια;).

Θυμάμαι έκλαιγα και ένιωθα φοβισμένη. Για έναν παράλογο λόγο τον πίστευα ενώ ήταν προφανές ότι το άτομο δεν ήξερε τι του γινόταν όχι να είναι και χάκερ. Ήμουν πρωτάρα με το facebook και πραγματικά αφελής διότι θεωρούσα πως όπως ήμουν εγώ αληθινή και ευγενική έτσι  ήταν όλοι εκεί μέσα. Η αδελφή μου μου χτύπησε το καμπανάκι να ΜΗΝ πιστεύω κανέναν και γενικά να προσέχω με ποιον μιλάω.

Πέρασα μαύρη Πρωτοχρονιά του 2014 γιατί αντί να ντραπεί λίγο που ήταν γιορτινές μέρες εκείνος συνέχισε τις απειλές. Κάποια στιγμή δεν ξέρω πως συνήλθα και του είπα ότι ο αδελφός μου έχει έναν φίλο αστυνομικό (δεν είχε) και πως εκείνη τη στιγμή του έδειχνε μηνύματα του. Με πίστεψε ζήτησε συγνώμη και εξαφανίστηκε. Ένιωσα το λιγότερο αφελής που επέτρεψα να με τρομοκρατήσει ένα θρασύδειλο ανθρωπάκι για μέρες ενώ ήταν τόσο απλό να απαλλαγώ από εκείνον.

Βέβαια έχω δεχτεί άπειρο εκφοβισμό και εκβιασμό και απειλές τόσα χρόνια ότι αν δεν ανοίξω τη κάμερα /αν δε στείλω φώτο/ αν δεν βγω μαζί του κτλ θα δω τι θα πάθω!!! Δεν με φοβίζουν πλέον ξέρω ότι είναι κάτι φούσκηδες (πλαδαροί) γιδοβοσκοί κουτοπόνηροι πάνω από όλα που κάνουν τη πλάκα τους στέλνοντας όπου βρουν για να περάσει η ώρα. Βέβαια υπάρχουν και οι επικίνδυνοι τύποι όπου μισούν τις γυναίκες και γίνονται stalker και προσπαθούν να τη βλάψουν όπως μπορούν. Δεν συνεχίζω το θέμα με το cyber bulling γιατί πάμε σε άλλο θέμα στους πέφτουλες του διαδικτύου (έχω γράψει δυο κείμενα τσέκαρε τα). 

Η δεύτερη» φιλενάδα» που με χρησιμοποιούσε στο σχολείο για να παίρνει καλούς βαθμούς ήταν μια Τσικνάκη, ένα ανεκδιήγητο πλάσμα με αφάνα μαλλί αλά Michael Jackson στα πρώτα του χρόνια, παχουλή και  κάκιστη μαθήτρια. Ήταν άριστο παράδειγμα κουτσομπόλας σπιούνας. Με έκανε παρέα για να τη βοηθάω στα μαθήματα. Στα τεστ με σκουντούσε με τον αγκώνα να τις πω τι να γράψει και όποτε την έβγαζε ο καθηγητής να πει μάθημα με κοίταζε με λοξό μάτι να της πω τι να πει. Στουρνάρι πρώτης.

Αφού μια φορά της είχε πει ο Δροσατάκης ο φυσικός «Τσικνάκη παιδί μου τι την κοιτάς τη Φανουράκη; Ερωτευμένη είσαι μαζί της;»  Ακόμα θυμάμαι τα μάγουλα της που κοκκίνισαν και πάλι αγκωνιά έφαγα γιατί εξαιτίας μου τη μάλωσε ο καθηγητής. Μια μέρα λοιπόν μπήκα στη τάξη στη διάρκεια του διαλείμματος και βρίσκω το βιβλίο των Αγγλικών σε περίεργη κατάσταση. Τσαλακωμένες σελίδες και στο εξώφυλλο κάποιος είχε γράψει «Το μόνο που έχεις είναι τα αυτοκόλλητα σου χαζή». Ήταν τα γράμματα της Τσικνάκη που τα γνώριζα καλά αφού με έβαζε να αντιγράφω στα τετράδια της τις ασκήσεις. Ακόμα και τώρα να τα δω κάπου θα τα αναγνωρίσω. Και στουρνάρι λοιπόν η κοπελίτσα και σκράπας και κουτσομπόλα και σπιούνα και διπρόσωπη και άσχημη.

Ευτυχώς έμεινε διετής δευτέρα γυμνασίου και χωρίσαμε. Την είχα δει πολλά χρόνια μετά στο δίπλα χωριό με κάτι παιδάκια. Είχα ακούσει ότι έκανε baby sitting. Ευτυχώς γιατί αν έκανε παιδιά τα λυπάμαι. Από εμφάνιση κιλά βαρέων βαρών, η αφάνα απτόητη και εκείνη η μπερδεμένη φωνή της που δεν καταλάβαινες ποτέ τι έλεγε. Για πάντα ηλίθια γιεα.

Ο εκφοβισμός συνεχίστηκε και στον ΟΑΕΔ κομμωτικής με κάποιες πολλά χρόνια μεγαλύτερες μου (ήταν σχολή επαγγελματική οπότε υπήρχαν πολλοί 35αρηδες μαθητές) που ήθελαν να τις βοηθάω στα τεστ. Μπροστά στο καθηγητή να μου λένε «Φανουράκη ξέρεις;» Εγώ εκεί να μη μιλάω. Και φυσικά δεν με έκαναν παρέα γιατί δεν γινόμουν τσιράκι τους. Άντε μωρή αχαΐρευτη κάτσε διάβασε 35 χρονών να κάνεις εκφοβισμό στη δεκαενιαχρονη (εμένα).

Ποτέ δεν μίλησα σε κανένα γιατί με τη συμπεριφορά μου τις έκανα να τα παρατάνε κάποια στιγμή αλλά ούτε σκέφτηκα ποτέ να αυτοκτονήσω. Θα κλείσω με τη πιο άσχημη περίπτωση. Στο γυμνάσιο είχα έναν συμμαθητή τον Σπανάκη τον οποίο είχα την ατυχία να έχω και στο φροντιστήριο Αγγλικών.

Μια μέρα μετά το σχολείο που είχα Αγγλικά πήγα στο φροντιστήριο και περίμενα να ανοίξει. Ήρθε ο Σπανάκης και ήταν κάτι παιδάκια και έβαλε το ένα να έρθει και έτσι όπως έσκυβα να πιάσω τη τσάντα μου προσπάθησε να βάλει το χέρι του να με χουφτώσει. Το κυνήγησα και φώναζε ότι τον έβαλε ο Σπανάκης και έφυγαν. Στο γυμνάσιο καθόταν στο πίσω θρανίο από μένα. Και με σκουντούσε στη διάρκεια του μαθήματος. Και αποφάσισα να βάλω τέρμα στο μαρτύριο μου όχι αυτοκτονώντας αλλά με το να τον δώσω στεγνά. Την ώρα που με χούφτωνε στη μέση εν ώρα μαθήματος και κοίτα ρε φίλε σύμπτωση πάλι ο Δροσατάκης ο φυσικός ήταν, σήκωσα δειλά αλλά γενναία το χέρι μου και είπα «κύριε ο Σπανάκης με ενοχλεί»

«Λοιπόν Σπανάκη θα σταματήσεις να κάνεις βλακείες εν ώρα μαθήματος; Στο γραφείο του γυμνασιάρχη τώρα!!»

Αυτό ήταν! Πήρε αποβολή και ΔΕΝ τόλμησε να με ενοχλήσει ποτέ ξανά!!!! Κλασικό δείγμα ψευτονταή, θρασύδειλου, αλιτήριου που το παίζει μάγκας αλλά δεν είναι, μόνο και μόνο για να κρύψει την ανεπάρκεια του γιατί γνωρίζει πόσο πιο κατώτερος είναι από αυτούς που χλευάζει.

Χρόνια αργότερα τον βρήκα ξανά στο δρόμο μου όταν ένας θείος μου φανατικός τσάτσος (άνευ μετάφρασης) μου τον έκανε προξενιό!!!!!!!!! Επέμενε δε τόσο πολύ (στα προξενιά να δείτε εκφοβισμό που έχω φάει θα σας τα πω μια μέρα) που ομολόγησα την αλήθεια. Ευτυχώς ο θείος πέθανε και γλύτωσα γιατί με απειλούσε χρόνια «εγώ Μαριώ παιδί μου άμα δε σε παντρέψω δεν ησυχάζω»  Έλεγα από μέσα μου «μπα που να σκάσεις για να ησυχάσεις εσύ θα κάψεις εμένα;»

Τον Σπανάκη τον βλέπω συχνά στο δίπλα χωριό (όλα τα σουργελα στο δίπλα χωριό μένουν πλάκα πλάκα) είναι ταξιτζής υπέρβαρος και με τα γνωστά τικ στη μούρη που είχε από τότε. Βόδι φορ εφερ. Ναι δεν παντρεύτηκε.

Βλέπεις κακοί άνθρωποι υπάρχουν παντού και είναι κάθε ηλικίας. Το θέμα είναι αν δεν μπορούμε/ θέλουμε να μιλήσουμε στους γονείς μας κι αν δεν μπορούμε εμείς να τους σταματήσουμε υπάρχει η αστυνομία, το Χαμόγελο του παιδιού.

10-56 η γραμμή του χαμόγελου του παιδιού για θύματα εκφοβισμού.

Απλά μίλα …….

 

 

Οι ταινιοθήκες του Τζάνγκο..

Αποφάσισα το προηγούμενο Σαββατοκύριακο να περάσω καλά ακόμα κι αν δεν πήγα πουθενά ούτε είχα παρέα. Επέλεξα να κάνω μαραθώνιο ταινιών (οι ταινιοθήκες ανήκουν στον μπαμπά μου Τζάνγκο  80% και σε μένα  20%).

Είδα την Carrie του 1976 εννοείται και ετοιμαζόμουν να δω το κλασικό Ψυχώ του Χίτσκοκ όταν έπεσε το βλέμμα μου στις ταινίες του Batman. Στην εφηβεία μου προ internet εποχή ήταν μετρημένοι οι τρόποι διασκέδασης ενός  κοριτσιού: Μανίνα, Σούπερ Κατερίνα, βόλτες με τα άλλα κοριτσούδια, ραδιόφωνο, κέντημα -δεν κάνω πλάκα- και τηλεόραση (τα 2-3 κανάλια που υπήρχαν). Ούτε βιντεοκασέτες, ούτε DVD, ούτε internet. Ακόμα κι έτσι βλέπαμε ταινιάρες.

Ταινίες έντιμες, γυρισμένες για τη καύλα. Ολόκληρες οι ταινίες. γυμνές από τα εφέ, βασιζόταν στην ερμηνεία του Ηθοποιού. Ήταν one man show (Al Pacino, Robert De Niro, Jack Nickolson). Ακόμα και οι ταινίες δράσης ήταν μεστές και ισορροπημένες. Δεν ήταν ξεπέτες. Καθαρόαιμες περιπέτειες, καλτίλες του κερατά, με ξύλο, εκρήξεις και το απαιτούμενο δράμα. Και σαν κοριτσάκι του μπαμπά μου, (μέγας θαυμαστής των ταινιών δράσης/καράτε/γουέστερν κτλ) μεγάλωσα ΚΑΙ με Arnold Schwarzenegger και Stallone.

Ο Batman λοιπόν ήταν ο αγαπημένος μου ήρωας: 1.Batman 1989 Michael Keaton, Jack Nickolson Tim Barton. 2) Batman reterns 1992 Michael Keaton, Michelle Pfeiffer, Dany De Vito, Tim Barton.

Μετά 3) Batman for ever 1995 Val Kilmer, Chris O’donnell, jim Carrey του Joel Schumacher. 4) Batman and Robin 1997 George Clooney, Arlond Schwarzenegger, Chris O’donnel του Joel Schumacher. Μέχρι εδώ καλά. Τις λάτρευα αυτές τις ταινίες. Εν το μεταξύ πέρασαν τα χρόνια μεγάλωσε η Χάτσον/ ΜαΦία (εγώ ντε) και άφησα το Γκόθαμ με τον σκοτεινό sexy εκδικητή/τιμωρό.

Το Σ/Κ λοιπόν κατάφερα επιτέλους και είδα για πρώτη φορά το Batman Begins 2005 του Christopher Nolan με τον αβάσταχτα sexy Christian Bale. Και το Dark Night 2011 πάλι του Νolan, πάλι Christian Bale,τον (αιώνια Δράκουλας) Gary Oldman ακόμα και με μουστάκι sexy (τι; όχι;) και τον -σηκωθείτε χειροκρότημα- Χιθ Λέτζερ στο ρόλο του Joker.

Γενικά ήταν άτυχος διότι ο Joker ανήκει στον Jack Nickolson αλλά πραγματικά δεν έχω λόγια. Οι ώμοι του….γιατί ένιωσα έτσι; Και  υπάρχει και το Batman vs superman 2016 που μετάνιωσα που το είδα!! Άκυρη η επιλογή του Ben Affleck ως Batman. Περιττές εκρήξεις, ατελείωτο μπλα μπλα, δε θύμιζε καθόλου ταινία Batman, πάντως όταν ο Henry  Cavil που υποδύεται τον Superman έβγαλε τη μπλούζα του αναφώνησα «ο χριστός κ η παναγία». Ήταν τόσο σέξι με τα nerd γυαλιά. Βασικά βαρέθηκα πολύ με αυτή τη ταινία, πήγα στο κελάρι να βρω της «τρεις αγάπες» του Κρόνιν έβγαλα σελφι κτλ. Ο Ben δεν ταιριάζει στο στιλ του Batman, αν και μου άρεσαν κάποια κουστουμιά του αλλά θα του ταίριαζε ο ρόλος ενός διαζευγμένου πατέρα που προσπαθεί να φτιάξει τη ζωή του κτλ.
Η στολή του Batman θύμιζε τον Judge Dredd του Stallone. Απλά μου έλειψε η μυστηριώδη και σέξι αύρα του Crhistian Bale ρε γαμώτο.

Δεν κατάλαβα για πιο λόγο έπρεπε να γίνει αυτή η ταινία, εννοώ γιατί δυο ήρωες να κονταροχτυπηθούν. Αντιπροσωπεύουν διαφορετικά πράγματα είναι διαφορετικά backround . Και πραγματικά ήταν μια ατελείωτη ταινία, σε κάθε μεγάλη σκηνή έλεγα τώρα θα πέσουν οι τίτλοι αλλά δεν έπεφταν. Επίτηδες το έκανε να μου το θυμηθείτε!!! 151 μαρτυρικά λεπτά. Στο τέλος που εμφανίστηκε η wonder woman μου άρεσε οπότε λογικά θα πρέπει να αναζητήσω τη ταινία της για να τη δω. Ο Superman πέθανε αλλά στο τέλος ένα τίναγμα στο φέρετρο με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι θα υπάρξει κι άλλη ταινία με τον Ben ως Batman.

Γιαυτό ρε φίλε σιχαίνομαι τις ταινίες που γυρίζονται μπροστά σε πράσινες οθόνες τίγκα στα εφέ αφαιρούν το δικαίωμα του ηθοποιού να ερμηνεύει το ρόλο του. Επειδή είναι ταινία δράσης δε σημαίνει ότι θα είναι ανεγκέφαλη!

Εν κατακλείδι Henry Cavil ΝΑΙ sexy nerd (μου θύμισε τον Τσεχία αχ βαχ θα στα πω μια μέρα), wonder woman πανέμορφη αν και δεν τη ξέρω τη κοπέλα, Ben Afleck ως Batman ΌΧΙ!!!!! Για την αγάπη του Θεού ΌΧΙ. Από ότι γκουγκλάρα έχει και συνεχεία αλλά χωρίς τον Superman, το justice league του 2017 απλά όχι δεν θα μπω καν στο κόπο. Δεν θα τη δω.

Μια παρένθεση εδώ: κάποιοι ΗΘΟΠΟΙΟΊ ενσωματώνονται  τόσο πολύ με τους χαρακτήρες που υποδύθηκαν που δεν μου περνάει καν από το μυαλό να σκεφτώ κάποιον άλλο ηθοποιό να παίζει τον ίδιο ρόλο. Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να κατοχυρώνουν Πνευματικά δικαιώματα ρόλων!!!!! Σοβαρά μιλάω!!!!!!  Αλλά έτσι είμαι εγώ ή του ύψους η του βάθους, η τέρμα αδιάφορη ή με τα μπούνια εμμονική.

Μπορεί λοιπόν ο Χιθ Λετζερ (σηκωνόμαστε, χεράκια, χειροκρότημα, μη τα ξαναλέμε) στο Dark Night να ήταν καθηλωτικός αλλά συγνώμη δεν μπορώ να ξεπεράσω το δαιμόνιο βλέμμα του Nickolson. Και στο «suicide squad» άσχετο φιλμ με τις ταινίες Batman,  ο Jared Leto (ΝΑΙ από εδώ ως την αιωνιότητα) σαν Joker ντελιριακός, απύθμενος και έξω από τα πλαίσια, αλλά συγνώμη μωρό μου το ξέρεις ότι είμαι τρελή φορ γιου αλλά γαμώτο δεν μπορώ να ξεπεράσω τον Jack Nickolson.

Τζακ Νίκολσον εναντίον Χίθ και Τζάρετ

Γενικά δεν καταλαβαίνω την εμμονή των στούντιο να γυρίζουν ριμέικ μεγάλων ταινιών (είναι πολλά τα λεφτά Αρη). Για παράδειγμα η κλασική Carrie του 1976 που βασίστηκε στο βιβλίο του stephen King, σε σκηνοθεσία του Brian De palma, με την Sissy Spacek και την Piper Laurie πέρα από το ελεεινό σίκουελ (The Rage Carrie 2 1999)  έπραξαν το αδιανόητο: να κάνουν και ριμέικ το 2013 με την ξανθιά λολίτα (θου Κύριε) Chloe Moretz στο ρόλο της Κάρυ και την γλυκερή Jullian Moore στο ρόλο που μόνο η Piper Laurie είχε δικαίωμα να ενσαρκώσει από εδώ ως την αιωνιότητα. ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΆ ΔΙΚΑΙΏΜΑΤΑ ΠΑΙΔΙΆ, δεν κάνω πλάκα!

Σοβαρά τώρα, υπάρχουν τόσες ταινίες που τις γύρισαν δεκαετίες μετά την αρχική τους προβολή, με άλλους ηθοποιούς, με άλλους σκηνοθέτες, με άλλη μουσική. Και είναι κρίμα γιατί πιστεύω ότι «χάνει» κάπου τη ταυτότητα της, όταν ξαναγυριστεί.

Η Κλόε Μόριτς δεν είχε καμία πιθανότητα απέναντι στην αιθέρια εξαϋλωμένη και συγκλονιστική Σίσυ Σπέισικ. Η αφοσίωση της Σίσυ στο ρόλο ήταν σχεδόν παράδοξη. Αρνήθηκε να κάνει μπάνιο και τις τρεις ημέρες που κράτησε το γύρισμα για τη σκηνή του χορού. Κοιμόταν καλυμμένη με το ψεύτικο αίμα. Η ατμόσφαιρα της ταινίας, η Σίσυ, η Πάιπερ, η μουσική, ο Μπράιαν Ντε Πάλμα μερικοί από τους λόγους που η Κάρυ του 1976 είναι σαφώς πιο ανώτερη από την Κάρυ του 2013. Σημείωση: δεν έχω δει τη Κάρυ του 2013. Την ημέρα που θα τη δω θα χάσω την καλή ιδέα που έχω σχηματίσει για μένα.

Ψαρωτική Σίσυ Σπέισικ εναντίον χυμώδης λολίτα (μη πω κάτι χειρότερο) Κλόε Μόριτς.

Πάιπερ Λόρι εναντίον γλυκερής Τζούλιαν Μουρ

Κι αν νομίζατε ότι το Ψυχώ του 1960 θα γλύτωνε τα ριμέικ/σίκουελ κάνετε λάθος.   ΣΙΚΟΥΕΛ: (Psycho 2 1983 , Psycho 3 1986 , Psycho 4 The beginning 1990. Και στα τρία έπαιζε ο ANTHONY PERKINS!!! Οπότε τα έχω δει, δεν ήταν άσχημα για ταινίες του 80-90 είχαν ατμόσφαιρα, διατηρούν το αίσθημα του τρόμου και γενικά ο ΑΝΤΟΝΙ είναι δικός μου και μη πει κανείς κουβέντα!!! Ήταν όμως καταδικασμένες να ζουν στη σκιά του πρωτοτύπου. Το ασπρόμαυρο κλασικό ΨΎΧΩ  από τον μάστερ οφ κομάντερ ΧΙΤΣ ΚΟΚ (πάντα το προφέρω σαν δυο λέξεις, μου αρέσει όπως ακούγεται. Δοκιμάστε το)

ΡΙΜΈΙΚ (ή ότι να ναι): Bates Motel 1987 χωρίς τον ΠΕΡΚΙΝΣ και

Psycho 1998 : Με Vince Vaughn στο ρόλο του norman Bates που ενσάρκωσε ο  ANTHONY PERKINS άκουσον άκουσον. Ούτε ιερό ούτε όσιο, και την Anne Heche (τη ποια;) στο ρόλο της Μάριον που είχε ενσαρκώσει η Janet Lee. Γελάνε οι απανταχού σινεφίλ (μάστορα έχω μια ξανθιά με κοντό μαλλί να τη φέρω; Ε δε βαριέσαι; Δουλίτσα να υπάρχει φέρτε τη)

A conversation with Norman 2005 για όνομα του Θεού πόσα ακόμα;)

Αυτοκράτωρ Άντονι Πέρκινς εναντίον Βίνς Βόν (αυτός που έκανε τον γκόμενο της Σάρα Τζέσικα Πάρκερ στο SATC)

Αυτά με τις κριτικές μου. Πέρασα λοιπόν θαυμάσιο σ/κ. Έφτιαξα και δίχρωμο κέικ και μίνι πίτσα για πρώτη φορά γιεεαα…

 

 

1 ΧΡΟΝΟΣ MARIAS BLOG.. 🎂

Εσύ κοριτσάκι μου που στέκεσαι περήφανα μπροστά στον καθρέπτη και περιεργάζεσαι το είδωλο σου. Ξέρω το σκοτάδι από το οποίο αναδύθηκες.
Πριν πολύ καιρό δεν άντεχες να αντικρίζεις τον εαυτό σου στον καθρέπτη. Μισούσες κάθε σου εκατοστό. Μισούσες τα ψεγάδια σου μα και τις αρετές σου. Θυμάμαι πως σου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι καθώς το βλέμμα σου ταξίδευε στο ταλαιπωρημένο σου κορμί.

Πόσο μένος πόση απέχθεια έκρυβες μέσα σ αυτό το βλέμμα το γεμάτο δάκρυα. Πόση απογοήτευση που δεν ήσουν «τέλεια» ή «όμορφη». Αποκαλούσες τον εαυτό σου χοντρή και τέρας. Όλες σου οι αποτυχίες στη ζωή τις έβλεπες σαν βδέλλες πάνω στο κορμί σου. Ένιωθες να βαραίνεις κουβαλώντας τις.

«Πόσο χαζή» μονολογούσες για τον εαυτό σου. «Χοντρή, χαζή, καθυστερημένη, ηλίθια, άσχημη». Ούρλιαζες στον καθρέπτη μέχρι να μην αντέχεις άλλο. Έκλαιγες γοερά γιατί σου ήταν δύσκολο να διαχειριστείς τη ζωή σου τις αποτυχίες σου. Κατηγορούσες για κάθε αναποδιά τον εαυτό σου.

Η εμφάνιση σου και τα μυαλά σου έφταιγαν για όλα. Πρέπει να έφταιγαν. Όχι ότι η ζωή είναι έτσι γεμάτη δοκιμασίες. Εσύ έφταιγες. Αν ήσουν πιο αδύνατη πιο όμορφη πιο έξυπνη θα ήταν όλα καλύτερα στη ζωή σου. Θα είχες τη δουλειά των ονείρων σου, πολλά χρήματα, το πιο όμορφο ρομαντικό άντρα. Θα τα είχες όλα. Το πίστευες ακράδαντα. Και σε μισούσες.

Ένα ατελείωτο σκοτεινό ταξίδι μίσους που σε κρατούσε ανίκανη να σκεφτείς να εργασθείς για να βελτιώσεις τα πράγματα. Να προσπαθήσεις. Έμεινες αδρανής για χρόνια. Από το φόβο της αποτυχίας. Πίστευες ότι δεν ήσουν αρκετά καλή για τίποτα. Και κάπως έτσι σταμάτησες να κοιτάζεσαι στον καθρέπτη. Καμιά φορά, σπάνια, αν ήθελες να βάλεις λίγο μακιγιάζ για κανένα γάμο γιατί εννοείται δεν έβγαινες ποτέ, παρά μόνο σε οικογενειακές υποχρεώσεις, κοιτιόσουν στην άκρη του καθρέπτη, ίσα ίσα να φαίνεται το ένα μάτι και μετά πήγαινες στην άλλη άκρη του καθρέπτη ώστε να φανεί το άλλο μάτι για να απλώσεις λίγη σκιά.

Πόσο μίσος κοριτσάκι μου για κάτι τόσο όμορφο; Το ανθρώπινο σώμα είναι λένε ένα μικρό θαύμα. Γιατί τόσο μίσος για το όχημα σου σε αυτή τη ζωή; Και κάπως έτσι ξεκίνησε η ανορεξία. Όχι ότι από παιδί δεν είχες κακές σχέσεις με το φαγητό.

«Κακόφαγη» σε έλεγε η μαμά που σε κυνηγούσε με το μελάτο αυγό στο ποτήρι* στα πευκάκια για να σε καταφέρει να φας έστω και μια μπουκιά. Χρόνια αργότερα είχες εξάρσεις υπερφαγίας. Η ανορεξία που εκδηλώθηκε ήταν το επόμενο στάδιο. Όταν από μικρούλα δεν σε αγαπάς δυσλειτουργείς. Δεν αποδέχεσαι αυτό που είσαι. Και είναι κρίμα γιατί έχεις τόσα καλά να δώσεις εκεί έξω.

Η έλλειψη αυτοεκτίμησης/αυτοπεποίθησης σε κρατούσαν αλυσοδεμένη ΜΙΑ ΑΛΥΣΟΔΕΜΕΝΗ ΨΥΧΗ. Κοριτσάκι μου! Γιατί τόσο δράμα; Δεν σε αγάπησαν όσο θα ήθελες; Η μήπως πίστευες ότι δεν σε αγαπάει κανείς κι ας μην ήταν η αλήθεια; Η υπερευαισθησία σου σε έκανε να πληγώνεσαι με ασήμαντα πράγματα και σε πήγαινε πίσω. Ένας μακρύς επώδυνος σκοτεινός δρόμος που κράτησε χίλια χρόνια μέχρι να ξημερώσει. Τότε άρχισες να γράφεις τη πρώτη σου ιστορία τη ΒΕΑΤΡΙΚΗ (αυτή που διορθώνεις τώρα με περίσσιο θάρρος για να τη στείλεις προς αξιολόγηση στη Διόπτρα).
Κάποτε είχες προσπαθήσει να γράψεις μια ιστορία με έναν ιερέα και μια κοπέλα αλλά δε σου βγήκε και το πέταξες. Σε μίσησες ακόμα πιο πολύ. «Ανίκανη» φώναξες με οργή. Και άλλη μια φορά είχες προσπαθήσει να γράψεις μια ιστορία για μια κακιά μάνα που έδωσε τη κόρη της σε ένα πλούσιο που ζούσε στο Μαρόκο αλλά κι εκεί η ιστορία σταμάτησε στη πρώτη σελίδα. Κι αυτό το πέταξες. Γιατί κοριτσάκι μου; Για να μη σου θυμίζουν την αποτυχία; Γιατί; Απαρνιόσουν σιγά σιγά τον εαυτό σου.

Χρόνια λοιπόν βουτηγμένη στο μίσος στην αυτολύπηση το μόνο που έκανες ήταν να γράφεις στο ημερολόγιο σου που κρατούσες από την εφηβεία σου και να φυτοζωείς. Και κάποια στιγμή ξέσπασε αυτός ο ταλαιπωρημένος σου εαυτός. Τόσο μίσος άραγε πως άντεχε;

Παροξυσμός θυρεοειδούς είπε ο γιατρός. Εσύ όμως ένιωθες ακόμα χειρότερα. Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει πόσο άσχημα ένιωθες. Σαν να έσβηνες. Μπράβο όμως κοριτσάκι μου γενναίο δεν τα έβαλες κάτω. Είδες επιτέλους τη πραγματικότητα. Πόσο πολύτιμος ήταν ο εαυτός σου το σώμα σου στη ζωή. Ήταν σύμμαχος όχι εχθρός σου. Έπρεπε να συμφιλιωθείς μαζί του από την αρχή. Σιγά σιγά άρχισες να δουλεύεις όλα σου τα ανώμαλα κομμάτια. Τα λείανες, τα επεξεργάστηκες, στρογγύλεψες τις άκρες να μην πληγώνουν και τα ένωσες με κόλλα την αποδοχή, την αυτοεκτίμηση, την αγάπη για τον εαυτό σου. Και έγινες καινούργια.

Ένα γλυκό κοριτσάκι με ακτινοβόλο χαμόγελο. Και η αυτοπεποίθηση σου στα ύψη. Γλυκιά, πεταχτούλα, με τα σνίκερς σου, η μαμά σε φώναζε Πάτι. Ξαναγεννήθηκες. Πέρασες την περιβόητη εφηβεία μετά τα τριάντα επιτέλους γιατί εσύ δεν έζησες ποτέ τίποτα εξαιτίας του παράλογου μίσους για τον εαυτό σου που σε έκανε να δυσλειτουργείς. Και τα έκανες όλα μαζεμένα. Ξενύχτια φιλίες στα θρανία (έκανες αρκετά σεμινάρια), κοινωνικοποιήθηκες. Φλέρταρες, ξενύχτησες. Ερωτεύτηκες. Νίκησες τις φοβίες σου, έκανες μαθήματα οδήγησης εσύ που φοβόσουν ακόμα και να διασχίσεις το δρόμο, λύθηκες και άρχισες να μιλάς με όλο το κόσμο.

Σταμάτησες να συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλες γυναίκες και να τις θεωρείς καλύτερες σου. Ας είναι καλά η Κυρία Αργυρώ που σε βοήθησε να ανατρέψεις την εικόνα του μικρού σπιρτούλι που είχες για τον εαυτό σου. Και έγινε το θαύμα και ξεκόλλησες!

Σε αγάπησες. Δεν σου περνάει τώρα πια από το μυαλό να αμφισβητήσεις ξανά τον εαυτό σου και ούτε που σκέφτεσαι να βάλεις βαθμολογίες και αηδίες. Και το «είδωλο σου» η Kristen Stewart πήρε σύνταξη (ευχαριστώ κουκλίτσα μου είμαι καλύτερα μη σε κρατάω άλλο).

Και στο καθρέπτη στέκεσαι με θάρρος ακριβώς στο κέντρο και σε κοιτάς περήφανα.

«Είμαι όμορφη ρε συ τελικά» μουρμουράς. «Κοίτα σώμα, μέση, στήθος, πόδια αν ήμουν άντρας θα με ερωτευόμουν τρελά. Θα μου έγραφα ποίματα, θα με ζωγράφιζα για να με αιχμαλωτίσω στο χαρτί»

Έκανες δουλίτσα με το σώμα σου, με τη ψυχή σου. Αγάπησες τόσο πολύ τον εαυτό που επιτέλους είδες το σχήμα σου σε όλο του το μεγαλείο. Μετέτρεψες όσα θεωρούσες αρνητικά όσα μισούσες σε θετικά. Η κάθε ατέλεια σου είναι τέλεια.

Και διαπίστωσες τη μοναδικότητα του την αξία του.

Πως χωρίς αυτό δεν μπορείς να πας πουθενά. Γιαυτό οφείλεις να το νανουρίζεις να κοιμάται ήσυχα. Να το ταΐζεις σωστά, άσε τις ανορεξίες και τις βλακείες. Να το κανακεύεις, να το γυμνάζεις να του βάζεις κρέμες και να το χορεύεις. Τώρα το πνεύμα και το μυαλό πρέπει να γυμνάζεις ισοβίως. Να διαβάζεις πολύ περισσότερο. Άρχισες να διαβάζεις Κάφκα. Για να δούμε. Και άρχισες να γράφεις ασύστολα. Ήταν ώρα να δουλέψεις και σε αυτό το όνειρο επάνω. «Τα όνειρα τα κάνουμε στόχους και τα πετυχαίνουμε» λες και μουρμουρίζεις ενώ περνάς τα ήσυχα βράδια σου εσύ και το laptop σου παρέα. «Να γράφεις. Να φεύγεις. Να στοχεύεις».

Και έφτιαξες το blog σου. Το καμάρι σου. Ο τρόπος σου να επικοινωνείς με άτομα που έχουν ένα κοινό με σένα. Την αγάπη για τα βιβλία. Και νιώθεις ευτυχισμένη. Ώριμη με την αναγκαία δόση παιδικότητας για να μη παρά ωριμάσεις σαν βερίκοκο και πλατς, πέσεις από το δέντρο.

Και ευτυχισμένη που γράφεις και κάποιοι σε διαβάζουν. Για τα τόσο όμορφα σχόλια που σου γράφουν. Και που επιτέλους βρήκες τη δύναμη να προετοιμαστείς για να στείλεις το έργο σου σε εκδοτικούς οίκους. Το νούμερο ένα όνειρο-στόχος σου. Κι όποτε σε πιάνουν οι κρίσεις ανασφάλειες (εφτάψυχες οι ρουφιάνες) σκέφτεσαι ότι υπάρχουν εκδότες οι οποίοι διάβασαν κάτι πολυθρόνες και δέχτηκαν να τις εκδώσουν. Οπότε και εσύ έχεις δικαίωμα να προσπαθήσεις. Είπαμε είσαι καλή. Γίνε τολμηρή. Γίνε αυτό που πάντα ονειρευόσουν. Kαι να μη λυπάσαι για τίποτα, από όσα πέρασες. Από εκείνο το φοβισμένο ανασφαλή κοριτσάκι έγινες η δυνατή Γυναίκα που είσαι σήμερα.

---

25/6/17-25/6/18

Σήμερα κλείνω ένα χρόνο που λειτουργεί το blog μου. Υπερήφανη για όσα έχω καταφέρει γιατί τα κατάφερα με πολύ ΠΟΝΟ, ΚΟΠΟ και μεγάλη ανυπομονησία για τη συνέχεια. Πέρυσι τέτοια μέρα δεν είχα ιδέα πως θα δουλέψω αυτό το blog. Ήμουν τρομοκρατημένη. Φοβόμουν να δημοσιεύσω τις ιστορίες μου πίστευα ότι θα με έβριζαν θα με χλεύαζαν. Αλλά το τόλμησα. Γιατί η επιθυμία για το όνειρο μου ήταν μεγαλύτερη από τον οποιοδήποτε φόβο. Και με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι σε κάποιους άρεσαν αυτά που έγραφα. Σοκαρίστηκα σχεδόν. Εγώ; Ποια είμαι εγώ και μου γράφουν τόσο όμορφα πράγματα; μουρμούριζα.

Μια δυο είπα να το αποδεχτώ και να συνεχίσω. Χοροπηδούσα (ακόμα το κάνω) σαν χαζό σε κάθε εμψυχωτικό σχόλιο. Σε κάθε καλή κουβέντα που διάβαζα. Και σηκωνόμουν με μια κουβερτούλα ριγμένη στους όμως σαν κάπα και με ύφος χιλίων καρδιναλίων γύριζα στο σπίτι. Αυτοί οι άμοιροι οι γονείς μου τι έχουν δει τόσα χρόνια. Νιώθω τόσο καλά. Χτίζω βήμα βήμα την διαδρομή μου για να πάω εκεί που θέλω.
1 χρόνος λοιπόν Μarias blog. Να τα χιλιάσω. Να βελτιωθώ. Να πετύχω αυτό που θέλω….
Ευχαριστώ τους followers του Marias blog. Πραγματικά με βοηθάτε να βελτιώνομαι και να μη τα παρατάω. Τα πιο δυνατά σχόλια σας τα κρατάω για να παίρνω δύναμη.
Μην εγκαταλείπετε ότι αγαπάτε
Μετατρέψτε τα όνειρα σας σε στόχους

Αγαπάτε τους εαυτούς σας. Πολύ..
ΥΓ: ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ μέσα από τη ψυχή μου τον Γιώργο Μ. που μου έφτιαξε το blog δωρεάν και μου το παρέδωσε. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ τον γαμπρό μου και τη αδελφή μου που ήταν οι πρώτου στους οποίους ομολόγησα ότι γράφω. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ τη κυρία Αργυρώ.

ΧΙΛΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ κορίτσια και αγόρια στη μπλογκόσφαιρα:

Η Αναστασία από το Μολύβι και χαρτί 

Η Στεφανίa από το Αίναφετς

Ο Μιχάλης ❤ από το 1000mg Aπουσίας

Η Βάσια από το The Friendly ghost
H Sweet Jane Eyre (Ιώ) από το Style rive gauche
Η Μαρίνα από το Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή
Η Θεοδώρα (συγνώμη αν κάνω λάθος στο όνομα) από το Just me and my books
Η γλυκιά Κατερίνα από το  F Μονοπάτια
H Πότε πότε τη Κυριακή
H Mαρία από το Μarystale
Η ΑΘηνά από Face Reality

Η Κάτια από το boufosblog
Ο Μαύρος Πητ
H Αντικαταπληκτικιά
Η Μαρία απο το Ιστορίες Συγγραφικής Τρέλας που με τα κείμενα της για τη δημιουργία χαρακτήρων με βοήθησε αφάνταστα.
H Ερατώ Bookitocatt με το Hello people of earth and beyond που λατρεύω από το one broke bookworm

H Oursunnyworlds
H Eris από το blognroses
Η Σταυρίνα από το mlsrblog
Η Μιράντα από το WITHMIRANDA

H Σταύη από το Here till Sunday

H Νάντια από το Serendipity

Η Μάνια απο το maniaspirit (λατρεύω το καινούργιο παρατσούκλι «μαφία» που μου έδωσες )

Η ΚΡΙΑΡΑ ΛΑΜΠΡΟΥ ΝΙΚΟΛΕΤΑ (συγνώμη δε μπορώ να βρώ το blog σου)

Γιατί τα σχόλια σας με έκαναν πολλές φορές που ένιωθα πεσμένη να ανέβω πάλι καβάλα στον δράκο μου εγώ και η Daenerys και να συνεχίζω να παλεύω για το όνειρο μου.
Όταν γράφεις ένα σχόλιο δε μπορείς να ξέρεις πόσο καλό μπορεί να κάνεις σε κάποιον.

ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΝ ΞΕΧΑΣΑ ΚΑΠΟΙΟΝ

ΥΓ 2: μελάτο αβγό στο ποτήρι: η πιο νόστιμη συνταγή του πλανήτη, μελάτο αυγό σε ένα ποτήρι κρασιού με λίγο αλάτι και μπουκίτσες ψωμιού.

Σας φιλώ ❤

One fine day vol 2: Η οδύσσεια μιας αγουροξυπνημένης…

Τη προηγούμενη Παρασκευή είχα επισκεφτεί τον ενδοκρινολόγο για τον εξάμηνο επανέλεγχο του θυροειδή. Είχα κάνει και τις εξετάσεις αίματος για τη Θυρεοσφαιρίνη και τις συμπεθέρες της, την Θυρεοτρόπο, τη Θυροξίνη και την Anti-TG.
Οπότε σήμερα (22/6) ήταν η μέρα όπου έπρεπε να πάρω τις εξετάσεις για να τις πάω να τις δει ο γιατρός.
Ξύπνησα στις έξι. Κατέβηκα στη πλατεία στις 06:45. Στο καφενείο υπήρχαν ηλικιωμένοι που περίμεναν το λεωφορείο. Είχαν στήσει τη ψιλή κουβέντα πουρνό πουρνό όλο νάζι και μπρίο. Ξεχώρισα το διάλογο «όλοι τη παίρνουν εσύ δεν θα τη πάρεις;” Εννοώντας τη σύνταξη αλλά άντε να καταλάβεις με το πρώτο. Το λεωφορείο ήρθε 07:20. Βρήκα χρόνο να βγάλω μια φώτο τη πλατεία μας (εικαστική ρουστίκ παρέμβαση η τρίκυκλη μηχανή του μπάρμπα Κωστή.

Είναι στιγμές που νιώθω ότι βγαίνω έξω από το σπίτι μόνο για να επισκεφτώ γιατρούς. Δεν έχω κοινωνική ζωή, η ζωή είναι δύσκολη (η λέξη είναι φτωχή για να περιγράψω τη κατάσταση) στο χωριό. Δεν έχω πολλές φίλες για να μη πω καθόλου. Οι φιλίες που είχα ήταν μόνο από τη πλευρά μου. Διαρκούσαν όσο προσπαθούσα εγώ . Όταν έπαψα να προσπαθώ ω, τι έκπληξη σταμάτησαν. Εντάξει ρε κορίτσια γίνατε μανούλες αλλά όχι κι έτσι. Ξέρεις υπάρχουν κάποιες καθυστερημένες αντιλήψεις που λένε πως μόλις παντρευτεί κάποια ξεκόβει από τις ελεύθερες φίλες της.

Επίσης νιώθω αρκετή μοναξιά. Η οποία κάποιες φορές είναι ανακουφιστική δε λέω.

“H δική της όμως η ύπαρξη ήταν κρύα σαν σοφίτα που έχει το φεγγίτη της στο βοριά και η πλήξη σιωπηλή αράχνη πλέκει τον ιστό της στη σκιά σε όλες τις γωνίες της καρδιάς της”

Φλομπέρ

Φτάσαμε στο Αρκαλοχώρι στις 7:35. Εννοείται πως το μικροβιολογικό και όλα τα υπόλοιπα μαγαζιά, υπηρεσίες κτλ ήταν κλειστά. Κάτι τέτοιες στιγμές θυμώνω τόσο πολύ με τον εαυτό μου που δεν κατάφερα να βγάλω το δίπλωμα. Για μια δουλειά λίγων λεπτών τραβάω τόσα κάθε φορά. 7:50 ήρθε η γλυκιά βοηθός του μικροβιολόγου.
Έχετε προσέξει σε ουρές στα νοσοκομεία στους γιατρούς που πάντα θα έρθει κάποιος σπαζοκλαμπάνιας και θα καμωθεί τον βιαστικό; “Γρήγορα να μπω εγώ ένα λεπτό θα κάνω γιατί βιάζομαι να ανοίξω το μαγαζί”

Λες και οι άλλοι άνθρωποι δεν έχουν δουλειές και υποχρεώσεις, είναι αργόσχολοι και σηκώθηκαν τόσο νωρίς με σκοπό να σπαταλήσουν τρεις ώρες από τη ζωή τους για να περιμένουν στα ιατρεία. Κλασική κουτοπονηριά μη πω κάτι άλλο.
Το ιατρείο του μικροβιολόγου είναι το πιο καλαίσθητο και ήρεμο περιβάλλον για αναμονή. Με μεγάλο ενυδρύο μια ψευδαίσθηση θάλασσας και καφέ καναπέδες. Βρήκα ένα περιοδικό με τη Kristen Stewart να χαζέψω.

Δεν περίμενα πολύ. Μου έδωσε τις εξετάσεις μου λίγο ακριβούτσικες (17 ευρώ). Συνήθως πληρώνω γύρω στα 9-10 ευρώ αλλά ο γιατρός αυτή τη φορά έγραψε και γενικές έτσι για να δούμε τα ζάχαρα, τις μερέντες και τις χοληστερίνες. Γελάει ο κόσμος. Ο τετράχρονος ανιψιός μου τρώει περισσότερο από ότι εγώ.

Στις 8:10 πήγα στο ιατρείο του ενδοκρινολόγου αλλά δεν είχε έρθει ακόμα. Επειδή συστεγάζεται με άλλο ιατρείο ήταν ανοιχτά και τουλάχιστον μπορούσα να κάτσω κάπου. Οι γριές εννοείται μπιρι μπιρι ακμαιότατες και λαλίστατες. Ήταν και ένα μικρό κοριτσάκι όπου άρχισε τα ποιήματα “καλύτερα μιας ώρας ελεύθερης ζωής…” Και μια γριά που καψωνότανε, έλεγε για την Αγιά Μαρίνα που είναι “θαυματουργιά”

Όλα αυτά πριν τις εννέα. Ο γιατρός ήρθε στις 09:50, μπήκα αμέσως είδε τις εξετάσεις. Είναι καλές. Απλά κάποιες αλλαγές στη δοσοληψία του χαπιού. Και από τη στιγμή που η ορμόνη δεν είναι ανεβασμένη δεν θα χρειαστεί παρακέντηση.

Το σίδηρο λίγο χάλια αλλά κατά τα άλλα περδίκι. Τελείωσα στις 10:10.

Κάθε φορά που τελειώνω από το γιατρό νιώθω ότι παίρνω παράταση για έξι μήνες. Έξι μήνες χάπια έξι μήνες αμφιβολίες αν ο γιατρός δίνει σωστές οδηγίες. Έξι μήνες φόβος για το τι θα συμβεί στον επόμενο επανέλεγχο.

Εν το μεταξύ ότι και να πω για να περιγράψω το πως είναι να έχεις θυροειδή είναι λίγο. Ας πούμε αν γκουγκλάρεις τα συμπτώματα θα διαβάσεις:

εφιδρώσεις νυχτερινός τρόμος αϋπνίες Υπνηλία✔εξάψεις του χειρίστου είδους κρύος ιδρώτας τρέμουλο λανθασμένη θερμοκρασία (κρυώνεις το καλοκαίρι, ζεσταίνεσαι το χειμώνα) νεύρα υστερία δυσκολία στη κατάποση (πνίγεσαι και με το νερό) πόνος οξύς στο λαιμό 24/7  έλλειψη οξυγόνου αυτοεκτίμησης θάρρους δύναμης σωματικής και ψυχικής  αίσθημα πνιγμού ακόμα και στον ύπνο κατάθλιψη (μανιοκατάθλιψω που λέει και ο Φατσέας)  διαταραχές στη περίοδοΓαστρεντερολογικά προβλήματα (πρήξιμο, κατακράτηση υγρών, δυσκοιλιότητα, διάρροια) ΑΠΩΛΕΙΑ ΒΑΡΟΥΣ (το μόνο θετικό, κάποιοι παίρνουν βάρος, εγώ μόνο χάνω)   πρήξιμο και κατακράτηση υγρών στα πόδια θαμπό δέρμα μαλλιά αδύναμα
Πως να περιγράψω αυτά που νιώθω εγώ; Θα με πουν μελοδραματική. Όχι. Πραγματικά νιώθω 24 ώρες το 24ωρο ότι πεθαίνω. Ένα αίσθημα εξάντλησης, πανικού, σφιξίματος καθώς η ψυχή μου σκαλώνει στο λαιμό μου. Απαίσιο συναίσθημα αλήθεια. Ακόμα και τώρα που διαβάζω τις λέξεις που επέλεξα αντιλαμβάνομαι πόσο φτωχές είναι. Όχι. Είμαι καταδικασμένη να ζω εγκλωβισμένη μέσα σε αυτόν τον αδένα που μου ορίζει τη ζωή.

Το 2012 που ανακάλυψα ότι έχω θυροειδή ήταν ακόμα χειρότερα. Λιποθυμούσα και κάθε φορά πριν χάσω τις αισθήσεις μου ένιωθα ότι βιώνω το θάνατο μου. Τρομακτικό συναίσθημα. Τώρα με το χάπι και τις εξετάσεις έχει βελτιωθεί η κατάσταση. Απλά περνάω περιόδους ανισορροπίας.

Πασχίζω να επιστρέψω στη φάση που ήμουν τη διετία

2013-2015 πραγματικά ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Ψυχολογία στα ύψη, θυροειδής ελεγχόμενος ένιωθα πραγματικά παραπάνω από υπέροχα.

Και μετά γνώρισα το γνωστό σκατό στον οποίο βασίστηκε ο χαρακτήρας του Φέλιξ από την “Αλυσοδεμένη ψυχή”. Δεν θέλω να βρίζω πρώην γιατί στο κάτω κάτω δικές μου επιλογές ήταν αλλά όταν ο άλλος σε κακοποιεί συστηματικά ε τότε δε θέλει απλά βρίσιμο, φυλακή θέλει.

Το λεωφορείο ήρθε στις 10:30 και πριν της έντεκα ήμουν στο χωριό. Πραγματικά ένιωσα ανακούφιση που τελείωσε ακόμα ένας επανέλεγχος και είμαι καλά. Έφαγα λίγο κέικ δίχρωμο που έφτιαξα χθες και αποφάσισα να μαζέψω λίγο το σπίτι.

Η τηλεόραση πλέον είναι χάσιμο χρόνου οπότε δε χαζεύω καθόλου το πρωί. Κοιμήθηκα το μεσημέρι.

Αυτές τις μέρες διαβάζω οι περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς του Αρθουρ Κόναν Ντόιλ αλλά μου είχε καρφωθεί μια φράση από το Μαντάμ Μποβαρύ του Φλομπέρ

“κάθε τι που την περιτριγύριζε άμεσα, ανιαρή εξοχή, ηλίθιοι μικροαστοί, μετριότητα της ύπαρξης….”

Το απόγευμα αποφάσισα να πάω μια βόλτα αλλά δυστυχώς το κατά τα άλλα γραφικό στα όρια του παραλόγου χωριουδάκι μου δε προσφέρεται για διασκέδαση. Όχι δεν έχουμε καφετέριες. Ένα καφενείο. Δεν τρελάθηκα ακόμα να πάω στο καφενείο.

Και φυσικά αφού δεν έχω αμάξι/δίπλωμα η μόνη λύση ήταν βόλτα στη φύση. Δυστυχώς περιτριγυρίζεται από βουνά και κατσάβραχα οπότε ή θα ανέβω στο Φορκς (ένα τετράγωνο κτίσμα δίπλα στη δεξαμενή του χωριού στη κατάφυτη από κυπαρίσσια πλαγιά). Συνήθως εκεί ανεβαίνω για να διαβάσω ή να γράψω.

Φορκς Νιπιδιτού

Αλλιώς βολτίτσα στο παλιό Δημοτικό Σχολείο που έχει μετατραπεί σε αγνώστου χρησιμότητας αίθουσα, με τους ευκαλύπτους και τα τριαντάφυλλα. Για να αποφύγω τις ενοχλητικές γριές “τίνος είσαι εσύ;” , “Δε παντρευγεσαι; (παντρεύεσαι), “Εδικαιώθηκες μωρή;” (αν έχεις περίοδο), καταλήγω συχνά στη ταράτσα του σπιτιού μας που έχει θέα στη Πεδιάδα (περιοχή). Με πληγώνει που το μάτι μου δε βλέπει μια σπίθα γαλάζιου. Τη θάλασσα να είχα στα πόδια μου και τι στο κόσμο. Κάθε μέρα κάθε λεπτό τα πάντα γύρω μου μου υπενθυμίζουν τη θλιβερότητα της κατάστασης.

Το τρίπτυχο δουλειά-χρήματα-γκόμενος είναι tragic αλλά επειδή δεν είμαι αχάριστη πάντα βρίσκω και κάτι θετικό όσο άσχημη και να είναι μια κατάσταση. Τουλάχιστον είμαι καλά και έχω την οικογένεια μου, το blog μου.

To βραδάκι προσπάθησα να κάνω μορφοποίηση στο open oficce, αυτοί οι Στηλοθέτες μου έχουν γίνει εφιάλτης. Επίσης προσπάθησα να φτιάξω το βιογραφικό που θα στείλω συνοδευτικό με το έργο μου στον εκδοτικό οίκο αλλά εννοείται δεν κατάφερα και πολλά. Απορώ ρε παιδιά εσείς οι πάντες όλοι τα καταφέρνετε με αυτά; Γιατί δεν ακούω κανένα να διαμαρτύρεται. Μόνο εγώ γκρινιάζω. Κάποια στιγμή τα παράτησα να δω Νικολούλη. Έφαγα καρπούζι δροσερό και κάπου εκεί έφτασε αυτή η δύσκολη μέρα στο τέλος της.

Καλό βραδάκι σε όλους

Και μια παράκληση: αν μπορεί κάποιος να με βοηθήσει με τους Στηλοθέτες και το βιογραφικό (στα σχόλια γράψτε μου)

Κρίμα είναι να είμαι θλιμμένη σήμερα που όλα πήγαν καλά.

Σας φιλώ ❤

ΑΤΙΤΛΟ…

Χωρίς πρόλογο.

Θέλω να στείλω την Αλυσοδεμένη ψυχή για αξιολόγηση. Ίσως είναι ώρα της να αποσυρθεί από το blog. Θέλω ρε γαμώτο να τολμήσω κάτι αδιανόητο. Αδιανόητο για το μέρος που ζω, για τους ανθρώπους που με ξέρουν. Δε μου φτάνει αυτό που έχω τώρα. Θέλω να ξύσω την επιφάνεια από το όνειρο μου. Μοναξιά μου θα σε παρατήσω ακούς; Τόσα χρόνια με υφαίνεις στον ιστό σου, με έχεις αλυσοδέσει και δεν τολμάω να κουνήσω βήμα πιο πέρα.

Ξεχνάς κάτι κυρά μοναξιά μου, είσαι εδώ κοντά μου επειδή εγώ σε αφήνω. Που να το φανταζόσουν όμως ότι θα ερχόταν μια μέρα που θα σου έλεγα να πας στα τσακίδια να μου αδειάζεις τη γωνιά. Θέλω μια γεμάτη ζωή ακούς; Γεμάτη αγάπη, ανθρώπους, και τόνους βιβλία. Δεν υπάρχει ούτε μια σπιθαμή κενού χώρου που να μπορείς να λουφάξεις. Βρε τράβα από δω βδέλλα μου έγινες αδερφάκι μου.

Ένα σπίτι κοντά στο κύμα να ακούω το τραγούδι της θάλασσας, να κρέμονται ολόλευκες κουρτίνες από τα παράθυρα, να περπατάω ξυπόλυτη να λερώνει τα δάχτυλα μου η άμμος και να γράφω τα βιβλία μου. Αυτό θέλω. Αυτό βλέπω. Αυτό θα κάνω.

Και όλα αυτά τα τέρατα: Ανασφάλειες, φόβος, κόμπλεξ, χαμηλή αυτοεκτίμηση, αμφιβολίες να πάνε να πνιγούν. Εγώ δεν μπορώ άλλο να με κάνω ζάφτι. Ξύπνησα από τον ύπνο της συνήθειας και πάω για τα μεγάλα τώρα.

Σκόρπιες σκέψεις λίγο πριν κοιμηθώ….

Χωρίς επίλογο… Απλά συνεχίζεται…

Φαλάσαρνα Κρήτη Sony Cyber shot compact camera

ONE FINE DAY..

Τόσο καιρό διαβάζω άλλα blogs που περιγράφουν τη καθημερινότητα τους και ομολογώ ζήλευα λιγάκι. Αποφάσισα λοιπόν να γράψω και εγώ το 24ωρο μου. Και όχι οποιασδήποτε ημέρας αλλά της ημέρας που μόνο 2 φορές το χρόνο επαναλαμβάνεται. Νομίζω πως όλοι γνωρίζουν ότι έχω θυρεοειδή (το λέω ως προφανή δικαιολογία για τα πάντα. Έχω νεύρα φταίει ο θυροειδής, κοιμάμαι όλη μέρα ε κοίτα βάλτα με το θυροειδή εγώ τι φταίω;)

Κάθε εξάμηνο λοιπόν επαναλαμβάνω τον καθιερωμένο επανέλεγχο του “θυρεού” μου έτσι το λέω χε χε. Για να σας κατατοπίσω θα αναφέρω ότι μένω σε χωριό (παρά τη θέληση μου) μερικά χιλιόμετρα έξω από το Ηράκλειο. Έξι χιλιόμετρα από το χωριουδάκι του Κόμη Δράκουλα απα εις τα Καρπάθια βρίσκεται ένα άλλο χωριό το Αρκαλοχώρι (σοβαρά τώρα παππού Μανώλη και προπάππου Νικολή μένατε Ηράκλειο και τα παρατήσατε και ήρθατε στα βράχια τέρμα θεού;;;)

Οπότε εγώ έπρεπε σήμερα να πάω στο Αρκαλοχώρι όπου είχα ραντεβού με τον ενδοκρινολόγο μου στις 09:50. Να σημειωθεί ότι δεν έχω αμάξι διότι εκόπηκα τετράκις εις στο δίπλωμα και αφήνομαι στο έλεος των δρομολογίων του ΚΤΕΛ. Είχα ρυθμίσει έξι αφυπνίσεις για να ξυπνήσω στην ώρα μου. Από τις πέντε ξύπνησα από το άγχος μου. Έπρεπε να είμαι νηστική διότι μετά τον ενδοκρινολόγο θα με χαιρόταν ο μικροβιολόγος.

Στις επτά παρά είκοσι κατέβηκα στη πλατεία του χωριού όπου η στάση είναι απέξω από το καφενείο κλασικά ανάκριση από τις γριές. Τελικά το λεωφορείο ήρθε στις επτά και τέταρτο. Στο λεωφορείο έβγαλα μερικές σέλφι αλλά ήμουν μέσα στα μούτρα (δεν είμαι πρωινός άνθρωπος).

Φτάσαμε λοιπόν στο Αρκαλοχώρι στις επτά και μισή. Φυσικά ήταν ΟΛΑ ΚΛΕΙΣΤΑ!!!!!
Αποφάσισα να πάω στο Κέντρο υγείας μιας και το ραντεβού με τον ενδοκρινολόγο ήταν 10 παρά. Ήθελα να δω αν έρχεται οδοντογιατρός γιατί ειλικρινά βαρέθηκα να πηγαίνω στους 2-3 οδοντιάτρους στο Αρκαλοχώρι και για έναν καθαρισμό να πληρώνω 80 ευρώ. Κλειδωμένα όλα τα γραφεία των γιατρών εντός του Κέντρου υγείας. Και η υπεύθυνη μπροστά στην υποδοχή άφαντη. Οπότε έφυγα δεν είχα τη πολυτέλεια να σπαταλήσω τον χρόνο μου για να περιμένω να ξυπνήσουν.

Στις εννέα επιτέλους άνοιξαν τα περισσότερα μαγαζιά. Ένας ηλικιωμένος περνώντας από μπροστά του μου είπε “αναθεμάτισε τι όμορφη κοπέλα που είσαι” Γούρλωσα τα μάτια και συνέχισα το δρόμο μου. “Δεν μας μιλάς;” πέταξε ενώ απομακρυνόμουν. Σοβαρά τώρα ιιιου.

Στις εννέα και δέκα πήγα στον ενδοκρινολόγο μου και ήδη είχε πολύ κόσμο (γριές). Ο γιατρός δεν είχε έρθει ακόμα!!!! Ήρθε δέκα παρά δέκα την ώρα δηλαδή που μου είχε κλείσει ραντεβού. Ένας ηλικιωμένος πετάχτηκε και ενώ ο γιατρός μου είπε να μπω μέσα, μπήκε εκείνος!!! Εγώ είμαι καλός άνθρωπος, τους ηλικιωμένους τους σέβομαι ακόμα κι αν δεν το αξίζουν. Πάντα εκνευρίζομαι στις αίθουσες αναμονής διότι αρχίζουν και λένε τα προβλήματα τους, ποιος αρρώστησε, ποιος πέθανε. Και εννοείται με ρωτούσαν και εμένα. Τι έχω, πόσο είμαι, γιατί δεν παντρεύομαι.

Και φυσικά τσακώνονται ποιος θα μπει πρώτος. Πετάνε κάτι εξυπνάδες τύπου “εγώ θα μπω γιατί θέλω να πάω να μαγειρέψω”. Δεν τηρούν τα ραντεβού και τη σειρά προτεραιότητας. Βέβαια όταν τρεις γριές έχουν ραντεβού στις εννέα και μισή, δεν φταίνε εκείνες. Ο γιατρός φταίει. Συνήθως το πρώτο μισάωρο αναμονής είμαι ήσυχη και χαλαρή. Όσο περνάει όμως η ώρα και ακόμα περιμένω και ακούω και τις βλακείες τότε οργανώνω σαματά. Θα πει η μια γριά κάτι και θα πετάξω εγώ “ο γιατρός λέει σε όλους μας να έρθουμε την ίδια ώρα γιατί εκείνη την ώρα έρχεται κι εκείνος»  Και τα παίρνουν και μουρμουράνε. Σήμερα υποκίνησα μια τσαούσα να χτυπήσει στο ιατρείο και να πει “τελειώνετε γιατρέ τόσος κόσμος περιμένει”

Καλά δεν είναι τόσο άσχημο όσο ακούγεται απλά θέλουν ειδική μεταχείριση. Έχεις υποστεί μπούλινγκ από γριά με τσεμπέρι; Μη σου τύχει.

Μπήκα στις δέκα και είκοσι και βγήκα στις έντεκα παρά είκοσι. Έκανα τον καθιερωμένο υπέρηχο ο οποίος ήταν υπέροχος χε χε. Και μετά μου έγραψε τις εξετάσεις αίματος για να δούμε τις ορμόνες του θυροειδή και φυσικά να δούμε αν έχει ανέβει αυτό το έρμο το σίδηρο μου που τόσο καιρό με συμπληρώματα σιδήρου δεν κουνάει από τον πάτο.

Μετά πήγα στο μικροβιολογικό όπου ήταν ακριβώς δίπλα και μου πήρε αίμα. Η βοηθός είμαι η αδυναμία μου. Τόσο γλυκιά, πάντα με εμψυχώνει. Δεν κοστίζει τίποτα να είσαι ευγενικός άνθρωπος. Οι εξετάσεις μου θα έβγαιναν τη Τρίτη οπότε έφυγα.

Πήγα να ρωτήσω σε μερικά βιβλιοπωλεία πόσο κοστίζει η φωτοτυπία για να πάω να τυπώσω τ έργο μου σελίδες 319. Άλλοι μου είπαν 8 λεπτά, άλλοι 10 λεπτά (χρυσοποίκιλτη είναι προφανώς). Αποφάσισα να μην προτιμήσω το Αρκαλοχώρι και να πάω όταν θα έρθει η ώρα Ηράκλειο όπου ο Απλαδάς έχει πέντε λεπτά τη φωτοτυπία.

Μετά πήγα σούπερ μάρκετ για να ψωνίσω κάποια πραγματάκια και πήρα και νερό/ κρουασάν για να πιω το χάπι του θυροειδή. Αφού είχα κάνει τις εξετάσεις μπορούσα να το πιω και μετά να φάω κάτι (11:10). Πάντα το χάπι το παίρνω νηστική και μετά από μισή ώρα μπορώ να φάω.

Μάταια έψαχνα κάποιο ωραίο αξιοθέατο ή παλιό κτίριο να να βγάλω μια φώτο να συνοδέψει το κείμενο μου αυτό. Πέρασα από τη πλατεία όπου είναι οι καφετέριες και κατάλαβα οτι η αγαπημένη μου καφετερία έχει κλείσει.

 
Πήγα στα ΚΤΕΛ στα τραπεζάκια να καθίσω λίγο να πιω κρύο νεράκι. Έπεσα πάνω στον Μήτσο που μου τον είχε κάνει παλιά ένας ξάδελφος μου προξενιό και άλλαξα δρόμο. Με αναγνώρισε με πλησίασε αλλά έκανα μεταβολή και έφυγα. Αγένεια το ξέρω. Απλά το 2013 που μου τον έκαναν προξενιό ακόμα με κυνηγάει. Δε σε θέλω μάνα μου βρες άλλη κοπελίτσα στα κυβικά σου.

Βρήκα ευκαιρία γιατί περίμενα πάνω από δυο ώρες για το λεωφορείο έβαλα τα ακουστικά μου και έγραψα το 16ο κεφάλαιο της αλυσοδεμένης ψυχής. Δεν είχα καθόλου δωρεάν MB για να σερφάρω όποτε απόλαυσα το γράψιμο και τη βαβούρα των ηλικιωμένων που περίμεναν μαζί μου το λεωφορείο.

Κάποια στιγμή πήγα και πήρα ένα πιτόγυρο (οι γύροι εδώ στη Κρήτη είναι αρκετά χορταστικοί, καμία σχέση με Αθήνα. Επίσης ο γύρος είναι πιτόγυρο στρογγυλό, δηλαδή κρέας με πατάτες τυλιχτά σε πίτα, και το σουβλάκι είναι σουβλάκι + πατάτες. Το καλαμάκι είναι σκέτο κρέας πάνω στο ξυλάκι. Αυτά για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους)
Το λεωφορείο έφευγε στις δύο και τέταρτο και κλασικά μπήκα σε λάθος λεωφορείο και τη τελευταία στιγμή μου είπε ο οδηγός “ρε κοπέλα μου ναουμ δε πάμε στο χωριό σου”. Και με πήγε στο σωστό λεωφορείο. Ευγενικός δεν μπορείς να πεις. Και μετά μπήκε ένα μανάρι και με πλησίασε λέω όπα έχω κατακτήσεις. Αλλά δεν. Με ρώτησε αν είναι δικά μου τα γυαλιά που κρατούσε. Τα είχα ξεχάσει στο λεωφορείο που μπήκα κατά λάθος. Αφού έκανα αισθητή την παρουσία μου και ασχολήθηκαν οι πάντες μαζί μου ξεκινήσαμε. Το χωριο μου ειναι περίπου έξι χιλιόμετρα από το Αρκαλοχώρι οπότε φτάσαμε γρήγορα.

Με το που έφτασα σπίτι έφαγα το πιτόγυρο μου και κοιμήθηκα. Ξύπνησα απόγευμα και έκανα μερικές δουλειές. Μετά έκανα ένα χαλαρωτικό μπάνιο και κάθισα στον υπολογιστή να γράψω επιτέλους. Παρασκευή βράδυ Νικολούλη, γαλακτομπούρεκο και γράψιμο.

Η δύσκολη μέρα έφτασε στο τέλος της. Εκκρεμούν τα αποτελέσματα των εξετάσεων από βδομάδα. Πιθανόν να γράψω και δεύτερο μέρος για να σας πω τι έγινε.

Ομολογώ είναι κομματάκι κουραστικό να περιγράφεις βήμα βήμα ολόκληρη την ημέρα σου. Αν και κρατάω ημερολόγιο δεν έχει καμία σχέση.

Μια γλυκιά καληνύχτα σε όλους.

Σας φιλώ ❤

Μαρία

Πρoστατευμένο: ΑΛΥΣΟΔΕΜΕΝΗ ΨΥΧΗ ΚΕΦ 16 Η ΟΡΓΗ

Αυτό το περιεχόμενο είναι προστατευμένο με κωδικό. Για να το δείτε εισάγετε τον κωδικό σας παρακάτω:

Συνθηματικό:

Η ΓΛΥΚΙΑ ΚΟΛΟΚΥΘΟΠΙΤΑ ΜΟΥ…

Σήμερα είπα να φτιάξω κολοκυθόπιτα και σκέφτηκα να μοιραστώ τη συνταγή μου μαζί σας.

Θα χρειαστείτε:

Για τη γέμιση:

Κολοκύθα πορτοκαλί καθαρισμένη και κομμένη κυβάκια

Φέτα ή Κρητική ξυνομυζήθρα

Αλάτι, πιπέρι, κύμινο, ρίγανη, ελαιόλαδο, ένα κρεμμύδι

Σας δίνω πρώτα τη γέμιση γιατί πρέπει να την ετοιμάσετε νωρίτερα ώστε να στραγγίσει η κολοκύθα και να κρυώσει.

Σε μια κατσαρόλα με ελαιόλαδο σωτάρω το  κρεμμυδάκι με τα κυβάκια κολοκύθας. Θέλει κανένα τέταρτο για να μαλακώσουν. Ρίχνω νεράκι όπου χρειαστεί. Προς το τέλος ρίχνω αλάτι,πιπέρι,  κύμινο και ρίγανη. Όταν είναι έτοιμη την αδειάζω σε ένα σουρωτήρι και την αφήνω πάνω από μια ώρα να στραγγίσει.

ΓΙΑ ΤΗ ΖΥΜΗ:

1 ποτήρι του νερού γάλα χλιαρό

1 κουταλάκι (του γλυκού) αλάτι

1 κουταλάκι (του γλυκού) ζάχαρη

1 αβγό

1,5 φλυτζανάκι ελαιόλαδο (μικρό του ελληνικού καφέ)

1,5 φακελάκι μαγιά ξηρή

Αλεύρι όσο πάρει

Γάλα για το άλλειμα

Σε ένα μπολ ρίχνουμε με τη σειρά το χλιαρό γάλα, τη ζάχαρη και το αλάτι, το αβγό, το λάδι, τη μαγιά και μετά το αλέυρι. Το ρίχνουμε σιγά σιγά για να μη τη κάνουμε σκληρή. Πρέπει να είναι μια ευθραύστη μαλακιά ζύμη όπου θα κολλάει και λίγο γιατί δεν θέλει πολύ αλεύρι.

1. Τη χωρίζουμε σε δυο μεγαλα μπαλάκια και τα ανοίγουμε αμέσως.

2. Λαδώνουμε ένα πυρέξ και ξαπλώνουμε το ένα φύλλο προσεκτικά. Να εξέχουν οι άκρες του από το ταψί μας.

3. Απλώνουμε τη γέμιση. Πρώτα τη κολοκύθα που έχει στραγγίσει τα υγρά της και μετά θρυμματίζουμε τη φέτα ή τη ξυνομυζίθρα.

Ανοίγουμε και το δεύτερο φύλλο και με τον πλάστη μας το απλώνουμε πάνω από τις στρώσεις μας.

 

4. Μετά πιάνουμε τις άκρες των δυο φύλλων πάνω κάτω που εξέχουν και τις ρολάρουμε μέχρι να δημιουργηθεί ένα τετράγωνο στεφάνι ολόγυρα στη πίτα μας.

5. Χωριζουμε σε τετράγωνα κομμάτια και αλείφουμε την επιφάνεια με λίγο γάλα. Με ένα πηρούνι τρυπάμε τη πίτα και τη ψήνουμε στο φούρνο στους 180 περίπου μισή ώρα.

6. Enjoy ❤

 

Σας φιλώ

Μαρία  ❤

ΑΠΟΡΙΕΣ ΜΟΥ ΤΡΕΛΕΣ (ένα έκτακτο κειμενάκι)

 

Λοιπόν αγαπημένα μου κορίτσια και ένα δυο αγόρια που διαβάζετε εδώ και σχεδόν ένα χρόνο τα κείμενα μου, αποφάσισα να τολμήσω να στείλω κάποιο έργο μου για αξιολόγηση. Είμαι πολύ αγχωμένη φυσικά αλλά νιώθω να φλέγομαι από την ανυπομονησία και τον ενθουσιασμό. Αρκετά χρόνια κρατάω τις σκέψεις μου κλειδωμένες στο συρτάρι. Το ξέρω ότι είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο να εκδόσω τελικά βιβλίο αλλά θα το τολμήσω. Ας φάω τα μούτρα μου, ας μου πουν όχι. Καλό είναι και το όχι γιατί σε κάνει να προσπαθήσεις ακόμα περισσότερο.

Αυτό το κείμενο είναι για να εκφράσω τις απορίες μου και να ζητήσω τις πολύτιμες συμβουλές σας. Υπενθυμίζω ότι είμαι αγχωμένη οπότε συγχωρέστε όποια χαζομάρα διαβάσετε.

 

ΑΠΟΡΙΑ 1

 

Θα στείλω μέσω e mail το έργο μου μαζί με ένα βιογραφικό σημείωμα και δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς πρέπει να περιλαμβάνει; Εννοώ έχω βιογραφικό αλλά ήταν όταν έψαχνα δουλειά σε κομμωτήριο. Πιστεύω ότι δεν είναι κατάλληλο για να συνοδεύσει το έργο μου στον εκδοτικό οίκο. Αναφέρει προϋπηρεσίες που έχω δουλέψει κτλ . Οπότε η ερώτηση μου είναι τι ακριβώς πρέπει να αναφέρεται στο βιογραφικό (όνομα, τηλέφωνα, e-mail, διεύθυνση) και που μπορώ να το φτιάξω; Εννοώ σε τι πρόγραμμα. Έχω open oficce να το αφήσω;

 

ΑΠΟΡΙΑ 2:

Εδώ θα πω βλακεία. Διορθώνω το έργο μου στο open oficce. Έχω θέμα με τις παραγράφους παιδιά. Υπάρχει κάποια ρύθμιση να την επιλέξω και αυτόματα να διαμορφωθούν οι παράγραφοι; Αν το κάνω σελίδα τη σελίδα πόσα κενά αφήνω να αρχίζει η παράγραφος; Με τον Στάμο διαφωνήσαμε αυτός βάζει πολλά κενά, θέσεις μέσα, εγώ ένα).

 

ΑΠΟΡΙΑ 3:

Τελικά αυτά τα πνευματικά διακαιώματα πως θα τα κατοχυρώσω; Μου είχαν πει να πάω σε συμβολαιογράφο, πριν μέρες μου είπαν δεν χρειάζεται. Το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να ταχυδρομήσω το έργο μου στον εαυτό μου και να κρατήσω το φάκελο κλειστό ώστε να έχω αποδείξεις ότι μου ανήκει.

 

Αυτά τα βασικά ερωτήματα με βασανίζουν. Θα το εκτιμούσα όποιος γνωρίζει κάτι να αφήσει τις πολύτιμες συμβουλές του στα σχόλια.

 

Σας ευχαριστώ και σας φιλώ ❤

Μαρία (αγχωμένη όσο δε πάει)

 

 

Πρoστατευμένο: ΑΛΥΣΟΔΕΜΕΝΗ ΨΥΧΗ ΚΕΦ 15: ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ ΜΕ ΑΓΚΑΘΙΑ..

Αυτό το περιεχόμενο είναι προστατευμένο με κωδικό. Για να το δείτε εισάγετε τον κωδικό σας παρακάτω:

Συνθηματικό: